Van seelaventel tot papierblomme

Binne die eerste bladsy, verplaas die skrywer haar leser na 1990. Volgens Helena Hugo se eie opmerkings aan die einde van die boek, was dit vir haar ‘n uitdaging om die klok dertig jaar terug te draai, en die ruimte te verskuif na Lambertsbaai en London. Ek dink sy het dit uitstekend reggekry.

Die kort sinne wat die sewejarige Janine se woorde en gedagtes weergee, is effektief. Algaande pas die skryfstyl aan by die ouerwordende hoofkarakter. Wanneer ek spreekwoordelik my hare uit my kop wou trek oor die keuses wat Janine later maak, moes ek myself kort-kort herinner daaraan dat sy eintlik nog baie jonk was toe die harde werklikheid van ’n lewe saam met Greg, haar deel geword het. Dit het my aan die hart geruk dat soveel emosionele en fisiese swaarkry oor haar pad gekom het, juis omdat dit so realisties uitgebeeld is. In Helena se woorde: in die werklikheid gewortel.

Die analogie van die seelaventel, wat papierblomme genoem word wanneer dit weggegooi word, word gebruik om die verdorring van haar lewe te illustreer myns insiens die perfekte titel vir die boek.

Janine se inkeer en terugkeer na die Here, word sonder sentimentaliteit verwoord, maar met groot trefkrag. Die verhaal word nie vervlak na ’n “alles werk uiteindelik reg uit” nie, hoewel dit hoopvol ontknoop. Ek dink ’n opvolgstorie sal baie gepas wees, want daar is nog heelwat potensiaal in die lewensverhaal van Janine. As die skrywer hoegenaamd meer van die egoïstiese en dominerende Greg kan verduur, is daar sekerlik ook nog veel te sê oor hom. Met so ’n oop einde is enigiets moontlik.

Al gehoor van Bibi Babbelbek?

Louise Viljoen is ’n bekende naam onder boekliefhebbers. Menige boek is al gekoop na aanleiding van haar resensies aanlyn, in radiouitsendings, en in dagblaaie. Nou het sy haar taal- en skryfkennis ingespan om ’n lieflike kinderboek te lewer, uitgegee deur Nadeli en pragtig geillustreer deur Erna van der Merwe.

Die slim rym, alliterasie en assosiasies is opvallend, en ek hou van die konsep om ’n idioom te gebruik as basis waarrondom die storie gebou word. Elke karakter se naam is ’n geleentheid vir bespreking met ’n leergierige kind.

Die les wat geleer word uit Bibi se wedervaringe, is ’n vars nuwe weergawe van die seuntjie wat “Wolf, Wolf” skree.

Die lettertipe is kindervriendelik, ideaal vir beginnerlesers. Ook uiters geskik vir voorlees aan ouer kleuters. Die storielyn is net kompleks genoeg om hulle aandag te hou. Afhangende van die konsentrasiespan van die kinders, mag dit dalk in twee of meer sessies verdeel word.

 

Weersiens

Sewe en veertig jaar gelede, in 1972, het Samuel en Mirinda Jansen gemaktrikuleer aan Hoërskool Kensington in Johannesburg. Ek was daardie jaar in Standard 9, en dit was die laaste maal wat ek hulle gesien het. Jare later het ek hulle raakgeloop op Facebook en so dan en wan iets van hulle daar raakgelees.

Vroeër vanjaar het ek die ontstellende berig gelees dat hulle oudste dogter, Colette, oorlede is. Dit het my aan die hart gegryp en genoop om kontak te maak met hulle ander dogter, Yolandie Moodley. Ek het ’n rukkie later ’n oproep gekry van Yolandie en gehoor dat die familie baie gebroke was – heeltemal te verstane. Hulle kind het haar lewenslange stryd teen swak gesondheid verloor. Ek het Anja Trooskomberse aangevra vir die ouers en vir Yolandie.

Vanoggend het ek die voorreg gehad om die familie te ontmoet vir ’n koffie, en die twee komberse oorhandig. Die trane lê nog steeds baie vlak, en hulle gaan beslis nog jare mank gaan aan die ontsettende verlies, maar van die Anja Trooskombersfamilie se kant af, het ons met liefde uitgereik na hulle.

M

Hoewel die weersiens bittersoet was en emosiebelaaid, was dit ’n voorreg om hierdie spesiale mense na soveel jare weer te sien, en hulle dogter ook te ontmoet. Ek bid vir hulle baie genade toe vir die deurwerk van die pynlike proses van rou oor ’n geliefde dogter en suster.

Israel-reeks steeds ’n treffer

Kort nadat Granate bloei in Jerusalem verskyn het in 2003, het ek dit by ons biblioteek geleen; ook so die opvolgboek, Hatikvah: Land van hoop. Ek onthou dat ek dit telkens met ’n trae hart terugbesorg het, want dit het soveel om die lyf dat dit herlees en weerlees en bêre vir nog ’n dag, regverdig. Daarom is ek besonder opgewonde oor die Omnibus 1 wat Lux Verbi sopas vrygestel het. Die splinternuwe baadjie is treffend en tekenend van die storielyne.

Marzanne Leroux-Van der Boon het Christelike fiksie op ’n vlak gestel wat suksesvol kan meeding met sekulêre skrywers. Soveel so dat Granate bloei in Jerusalem in 2004 die ATKV-Prosaprys ontvang het, asook die Christelike Boekhandelaars-prys vir fiksie.

Die geestelike knelvrae wat die verhouding tussen Marc, ’n Suid-Afrikaner met Joodse voorsate, en Rivkah, ’n Jodin, tot gevolg het, is nie versuikerde sedelesse nie. Inteendeel, die verhaal ontplooi teen die agtergrond van terrorisme, selfmoordbomaanvalle en die stryd tussen Israel en Palistina, wat vandag steeds relevant is. Beide hoofkarakters moet vir hulself onder andere uitmaak wie is Yeshua. Is dit die Jesus wat Marc ken, en wie is Marc, Christen of Jood?

’n Karakterlys, ’n woordelys van die Hebreeuse woorde wat algaande makliker op die oor val soos mens vorder deur die lywige boeke, en selfs ’n lys van politieke figure waarna verwys word, dra grootliks by tot die waardering van die boeke. Daar is ook ’n kaart van Jerusalem wat die strate en plekke van belang aandui.

Die hoeveelheid navorsing en kennis van Israel beïndruk baie. Vir seker ’n goeie keuse vir ’n Kersfeeswenslys, wat jou tot diep in die nuwe jaar kan besig hou.