Porselein en koninklike gebak

Daar is hoeka ’n besondere bekoring aan fyn porselein. Daardie teestel wat jy met bloedgeld gekoop het omdat dit vir jou so mooi is, of dié een wat jy by ouma geërf het en net by spesiale geleenthede uit die buffet haal. Lapa Uitgewers het in samewerking met Clover, 55 smulresepte in ’n pragboek saamgevat, wat vir seker daardie mooi porselein gaan regverdig.

Daar is letterlik ’n resep of meer vir elke smaak. Meer moderne resepte soos Rooifluweelkolwyntjies en Spinasie-en-driekaasfilotertjies, staan hulle man saam met ou beproefde gunstelinge soos Koeksisters, malvapoeding en ystervarkies.

Die fotografie is uitstaande. Die gebak is smaakvol opgedien en in volkleur gefotografeer, en beslaan in elke geval ’n volle bladsy neffens die resep.

Die resepte lyk maklik om te volg en my grootste probleem gaan wees wat om eerste te beproef. Dalk mag ek dit net regkry om soos ’n koninklike te bak.

 

In the eyes of the beholder…

Die welbekende spreekwoord lui dat skoonheid gesetel is in die oë wat daarna kyk. Ek wil die stelling maak dat dit waar is van baie dinge, anders as net skoonheid.

’n Item kan hoé mooi wees, of hoé bruikbaar wees, maar as jy daarna kyk en dit met iets anders assosieer, verloor dit waarde in jou oë. Die ander kant van die muntstuk is ook waar: kyk jy na ’n ding en die kolletjies weier om te verbind, het jy moeilikheid om die item na waarde te skat.

Wat het nou hierdie groot wysheid geïnspireer? Iets so eenvoudig soos ‘n potjie sogenaamde “body butter”. Elke keer as ek daarna kyk, faal die assosiasie met iets wat botterig, romerig en vogtig is, en vir my vel wondere kan doen. Dit is nou nie dat ek ’n probleem het met seegroen nie. Inteendeel, dit is vir my ’n pragtige kleur, maar helaas, ’n kleur wat ek eerder assosieer met die kusdorpe rondom die Mediterreense see.

Was die lekker roompie ’n tradisionele gelerige kleur, was hy seker hoeka al opgebruik. In die kleurkeuse lê daar dalk ’n verskuilde nadeel vir die vervaardiger. Of dalk is ek bloot vol geite.

 

Reis met Romanza in Junie

Die afgelope twee dae het ek gereis. Ek het weliswaar niks verder gevorder as my rusbank of my bed nie, maar saam met Marilé Cloete se Alexandria Mulder het ek ’n interessante reis onderneem deur stede in Kroasië en omstreke, name waarom my tong vreemd knoop. Die skrywer het nie bloot ’n lieflike romanse geskryf nie, sy het my geinspireer om hierdie bestemming op ’n moet-besoek-lys te plaas.

Genoeg vir my is die derde van die Mulder drieling se verhale, ná Reg vir my en Perfek vir my. Met Marilé (Alta) Cloete se skryfvaardigheid kan weereens geen fout gevind word nie. Sy het goeie kontras geskep tussen die twee manlike karakters in die verhaal, maar sake nie oorhaastig ten gunste van Christiaan laat swaai nie. Onderliggend aan die hooftema, is daar deurlopend die belangrikheid geskets van gesinsverhoudinge en ondersteuning. Alex is ’n sterk vroulike karakter, wat nie skroom om vir haar verstand, eerder as emosies te luister nie.

Analize Theron is ‘n debuutskrywer onder die Romanza vaandel. In 2017 het sy vir haarself bewoning van die ATKV se Lenteskool losgeskryf. In hierdie romanse skryf sy met soveel detail oor Italië, dat ek my wil verstout om te sê dat sy daar moes tyd deurgebring het, of baie goeie navorsing gedoen het. Sy stoot die dwarsbalk hoër deur buitegewone onderwerpe soos rotskuns en argeologie met die storielyn te verweef. Die twee hoofkarakters is goed ontwikkel, beide met tipiese Italiaanse temperament wat oorkook onder die geringste provokasie.

Analize skuur suksesvol skouers met die baie ervare Alta Cloete. ’n Puik wegspring vir ’n loopbaan as romanseskrywer, na my mening. Saam het hierdie twee skrywers gesorg vir aangename reise vandeesmaand en kon ek sommer heelwat nuwe plekke ontdek.

 

Doodsengel

“Haat is taai, soos ou stroop. Dit klou en word swart en die taaiheid gaan nooit weg nie.” (bl 297) Magdalena dra haat en woede saam van kleintyd af. Plak nóg en nóg vars lae taaiheid bo-op, en jy kry ’n verhaal so ontsettend dat ek by tye getwyfel het of ek dit hoegenaamd moet lees. Daarom ’n besliste waarskuwing aan sensitiewe lesers om verby te hou.

Madelein Rust het haarself al bewys as ’n skrywer wat nie wegskram van die donker en verwronge dieptes van die menslike psige nie. Doodsengel is haar sesde roman, en uit die aard van die deurlopende tema van geweld teen vroue, maar veral kinders, is dit vir my die mees ontstellende. Die gewetensloosheid en sadisme van verkragters en pedofiele word onverskrokke blootgelê. Wat my aan die hart ruk, is die afgryslike wete dat dit nie net die produk is van ’n begaafde skrywer se verbeelding nie. Dit gebeur daagliks en toenemend rondom ons, ten spyte van veldtogte en bewusmaking.

Soos haar vorige romans, is hierdie ’n blitsblaaier. Die komplot is so goed verweef dat ek deurentyd met afgryse gewonder het waar dit gaan eindig. Die skrywer het ’n ou Oosterse gevegskuns duidelik deeglik bestudeer en effektief ingespan om Magdalena ’n gevaarlike teenstander te maak, meer as net ’n prooi van boosheid.

My voorbehoude ten spyt, kon ek beswaarlik die boek neersit wanneer ek genoodsaak was om so te maak. Ek is oortuig dat die karakters in Doodsengel nog vir ’n tyd by my gaan spook. As jy die moed het, lees hom!

 

 

Liefde wag op onwaarskynlike plekke

Die eerste wat opval is die pragtige voorblad. Begin dan lees aan Altyd wink die liefde en kom gou agter dat die titel ook heel van pas is. Liefde wag op onwaarskynlike plekke. Soos Ronel in Nuwe Seisoen uitvind, wanneer sy as adjunkhoof op ‘n klein dorpie begin werk, en haar teen ‘n buffelagtige nuwe skoolhoof vasloop. Die waarnemende hoof blyk egter die ware antagonis te wees en die hoof glad nie die buffel waarvoor sy hom aangesien het nie.

In Tussen twee vure vind ons die klassieke “mistaken identity” wanneer Helette aangesien word vir ‘n aansoeker vir ‘n au pairpos. Sy beland in die spervuur tussen twee broers, maar ook haar eie verlede lewer verrassings op.

Die derde verhaal in die omnibus is Raaiselvrou. Emma wyk uit na ‘n gasteplaas om in rustigheid ‘n boek te skryf, maar hou nie rekening daarmee dat die boer haar lewensuitkyk, trouens haar hele lewenswyse, gaan verander nie.

Altyd wink die liefde is Anna van Tonder se eerste omnibus. Die drie afsonderlike Romanzas het voorheen verskyn onder die naam Annetjie van Tonder, en sal aanhangers van hierdie genre laat lekker lees.

Wenkbrou se debuut

Lapa Uitgewers het ’n behoefte geïdentifiseer, ’n spesifieke nis iewers tussen die nou goed gevestigde lekkerleesverhaal en literêre fiksie. So is Wenkbrou gebore. Die naam impliseer dat dit aanvegbare onderwerpe gaan dek, idiologieë, leefwyses of denkpatrone wat die leser gaan uitdaag.

Ek voel dat gelukwense in orde is. Die debuut onder hierdie vaandel, Réney Warrington se Smit motors, pas een honderd persent in daardie gleuf. Die buiteblad is werklik besonder treffend, deur die skrywer self ontwerp. Dit vertel die verhaal van Petra Smit wat ’n werkswinkel op die platteland erf. Terwyl haar doel is om dit te verkoop, begin sy nietemin orde skep, skoonmaak, opknap.

Die uiteenlopende karakters wat rondom Petra skaar, maak die storie baie kompleks, dikwels ontstellend. Daar is Arno met sy groot lyf en kinderlike verstand. Monty, ’n kleuter wat verniel word deur sy ouers. Van Tannie Naude, Arno se ouma, dink Petra op ’n stadium: “Dit is nie sy wat die dorp uithou nie. Dit is die dorp wat nie wil inkom nie.” (bl 213). Dit som my belewenis van die boek eintlik perfek op. Ek het reeds binne die eerste hoofstuk besef dat ek die storie en die karakters sal moet toelaat om “in te kom”, die verhaal nie te beoordeel aan my persoonlike oortuigings nie. Gegewe daardie voorgenome ingesteldheid, kon ek verby die kras taal lees, in die gay verhouding twee mense raaksien wat werklik vir mekaar en vir ander omgee. Ek kon sidder oor die wreedheid van mense. Maar uiteindelik moes ek aan die verhaal ’n welverdiende 4/5 gee.