Soos ’n diep waterkuil

Die nuutste spanningsverhaal van Peet Venter is vir my ’n openbaring op vele vlakke. Die omslagontwerp is treffend, die titel maak voorsiening vir wye interpretasie en die subtitel laat ’n kilte by my rug afkruip.

Binne die eerste bladsye word leser sowel as speurder Boel Helberg skokkend betrek by die grusaamheid van die derde in ’n reeks moorde. Boel besef dat hy persoonlik geteiken word, en dat die moordenaar ’n makabere speletjie met hom speel.

Wat opval is die feit dat die verhaal nie deurspek is met tegniese detail oor polisie-, ondersoek- en forensiese werk nie. Veel eerder word daar gekonsentreer op verhoudings, en in besonder dié van ’n pa met sy kind. Ook die psige van die moordenaar en die familie van slagoffers, steel Boel se gemoedsrus. Boel bevraagteken verder sy eie vermoëns as pa. “Hy besef dit was die eintlike rede waarom hy sy pa gebel het, om vir hom te vra hoe om ’n goeie pa te wees.” (Bl. 89)

Die manier waarop Boel Helberg aan die leser voorgestel word, was vir my uitsonderlik. Hy is ’n man wat nie maklik praat nie, en die bondigheid waarmee sy gesprekke en selfs sy aksies weergegee word, die kort sinne, onderstreep presies die tipe karakter wat die skrywer probeer oordra. Omdat ek nie bekend is met die skryfstyl van Peet Venter nie, kan ek nie ’n mening waag of dit spesifiek tot hierdie verhaal is, of die algemene skryfstyl van die skrywer nie. Dit slaag egter, en die karakter is vir my oortuigend. Ek sal persoonlik glad nie omgee om weer ’n ondersoekpad met Boel te stap nie.

 

Katoog Luna is terug

Die enigmatiese Mike neem vir Sersant Luna Joubert, en haar geliefde halfbroer, Johan, saam met hom Mauritius toe op een van sy geheime sendings. Om hulle veiligheid te beskerm, deel hy geen detail met hulle nie, slegs dat hulle ’n front moet voorhou van vakansiegangers, en dat jy en Luna verloofdes is.

Sommer binne die eerste bladsye, begin spanning opbou wanneer daar ’n koelbloedige moord gepleeg word, waarby die drie Suid-Afrikaners onwillig betrek word. Dit terwyl hulle juis geen aandag op hulself wil vestig nie. Die skrywer hou die spanningslyn enduit snaarstyf, soveel so dat ek begin vrees het dat een, of selfs almal, in gevaar is om nie te oorleef nie. Die antagonis is harteloos, onstabiel en invloedryk. 

Hoewel ek baie hou van ’n interessante, spannende speurverhaal, is erge grafiese geweld en ’n oormaat van kru taal nie eintlik my koppie tee nie. Daarom kan ek hierdie reeks van Jeanette Stals met vrymoedigheid aanbeveel vir lesers wat my sentimente en voorkeure deel.

Ek wil voorstel dat lesers begin met Katoog en Vermis, maar indien dit nie moontlik sou wees nie, moet asseblief nie nalaat om Dag Drie te lees nie. Die oop einde laat my met die hoop dat daar reeds aan ’n vierde aflewering in die reeks gewerk word, sommer ook met die hoop op ’n romantiese wending in ’n toekomstige storielyn.

 

 

 

Ami Anniston-Parker se storie

Dit was ‘n groot sprong vanaf die dogtertjie in Liefde vir ‘n ridder, met die heldeverering vir Jack Parker, na die skoonheid, Ami, wat nou self die nagklub bestuur wat sy by haar biologiese pa geërf het. Sy het probleme wat erg kan impakteer op die Parkers en wat sy dus self probeer hanteer, ten koste van haar reputasie en aansien. Hoe lank kan sy die wolf weghou van die deur af? En gaan dit haar kans op geluk saam met Brad Johnson verongeluk? In hierdie vierde aflewering van die Parkers se sage, hou die skrywer die leser lank in die duister oor die ware toedrag van sake, en met haar ondernemende skryfstyl verseker sy dat jy die boek nie neersit voordat die raaisels opgelos is nie.

Die vorige Romanza’s in die reeks is steeds by Lapa Uitgewers beskikbaar. Die eerste was Liefde vir ‘n vuurvreter. Didi Potgieter het ’n heerlike fondasie gelê vir die latere sages van die skatryk Parker gesin. Imke beland in New York nadat sy ‘n paar skuins klappe van die lewe ontvang het, en dit is nog lank nie die einde van haar ontnugteringe nie. Inteendeel, die skrywer slaag goed daarin om ‘n stewige spanningslyn te handhaaf deur onverpoosd struikelblokke oor die pad van Robert en Imke se verhouding te gooi. Didi Potgieter se gemaklike en vernuftige skryfstyl, doen reg aan hierdie liefdesverhaal.

Dit is opgevolg deur Liefde vir ’n vlinder. Wat het skeefgeloop in Emma Parker se lewe wat haar genoop het om onder die Parker-naam uit te beweeg, haar op onbekende terrein te gaan waag? Die leser ontdek vinnig dat die verhaal in essensie draai om geld. Geld wat die Parkers in oorvloed het, geld wat veearts Pieter Joubert broodnodig het om sy visie vir ‘n rehabilitasiesentrum vir wilde diere, uit te voer.

Die derde in die reeks was die baie suksesvolle Liefde vir ’n ridder, die verhaal van Annabel en jong Ami, wat ons nou as volwassene vind in Liefde vir ‘n cowboy. En natuurlik die imponerende Jack Parker, wat sy groot liefde byna deur sy vingers laat glip het.

Dit was ’n leesplesier om die pad met die Parkers te stap. Kry sommer die reeks en leer hulle ken.

 

 

Kantelpunt

Sophia Kapp se jongste boek, Kantelpunt, is ’n onverskrokke stuk stryfwerk wat moeilik in enige genre ingekamp kan word. Ek staan verstom oor die wydte en diepte daarvan, onderwerpe wat sy trompop aandurf, wat grootliks taboe is in die deursnee vrou (en man) se verwysingsraamwerk. Of dalk is my verbasing gesetel in die feit dat ek, anders as die skrywer, geneig is tot ‘n volstruispolitiek, waar dit aanvegbare sake aanbetref. Ek voel dit is ‘n boek wat lesers soos ek, gaan noop om te herlees omdat die meesleurende herinneringe van Nellie jou aanvanklik miskien te vinnig laat lees het. Met so ‘n tweede besoek, gaan ons dalk opnuut uitgedaag word om kop uit die sand te haal.

Wat my verder beïndruk is die effektiewe aanwending van die wye verskeidenheid van aanhalings, wat getuig van intensiewe navorsing. Dit gee vir die konvensionele en/of konserwatiewe leser byna ’n blitskursus in die onderwerpe wat aangeraak word. Onderwerpe wat direk impakteer op die proses waardeur Nellie van der Merwe gaan om uiteindelik te kan verklaar dat sy goed genoeg is. Daar word ook meerdere kante van die polimieke gekwoteer, wat die leser die geleentheid gee om daaroor te dink.

Die redenasievermoëns van Nellie wanneer sy uitgedaag word om haar sieninge te verdedig, verdien spesiale vermelding. En wanneer hierdie voorheen inskiklike vrou uiteindelik haar stem kry, is die stem van Petronella Jacoba van Aarde hard en duidelik.

Ek het geen twyfel dat hierdie boek opslae in leserskringe gaan maak nie, soos die talle resensies en indrukke reeds aangetoon het.

Losprys

Martin Steyn plaas sy leser midde een van die smeulpotte in Suid-Afrika, en met soveel eerlikheid dat mens deurentyd die gevoel kry dat hierdie net sowel ’n ware verhaal kon wees. Die skerp kontras tussen die omstandighede en die mense van Mitchells Plain en omstreke, en dié van Llandudno, die bendes, die tienerswangerskappe, en helaas, kinders wat wegraak, kom krap aan ’n mens se gemoedsrus. Deur die oë en woorde van adjudant Enzo Ariefdien kry die leser ’n nugtere kyk in die lewe van polisiebeamptes: “’n Poliesman is ’n cleaner. Ons kom met ’n mop en maak skoon so goed ons kan ná een mens ’n ander een besteel het, aangerand het, of in ons geval, vermoor het. En ons kan nie altyd die vlekke uitkry nie.” (Bl. 251)

Die ontvoeringsaak wat die laaste bietjie hoop vir Ariefdien se gesinslewe kom steel, en wat vir onderhandelaar Karla Blanckenberg ’n ontstellende terugslag inhou, word opgelos, maar aan die einde van digby vier honderd spanningsvolle bladsye, kon my kop nie klaarkry met die karakters en hulle probleme nie. Die noot waarop die verhaal eindig, strook heeltemal met die ontsetting van die realistiese storielyn.

Ek vind dit altyd interessant om aan die einde van ’n boek die skrywersnota te lees. In hierdie geval gee dit goeie insig in die proses en rolspelers wat bygedra het om ’n spanningsverhaal van formaat te lewer. Hierdie is Martin Steyn se vierde misdaadriller, en ek kan heeltemal begryp waarom hy reeds twee maal ATKV-Woordveertjies verwerf het. Ek het daarvan gehou dat kru taal oordeelkundig tot die nodige beperk is, en hy is ’n woordkunstenaar wat ’n toneel lewe gee, soos lig wat by ’n paar vensters “insukkel” en Radoxwurms wat tot skuim oplos.

Ek wil glo dat misdaadlesers reeds begin uitsien na die volgende uit sy pen.