Liefde in ’n hangkas

’n Gewilde tema in liefdesverhale is ’n werkgewer-werknemerscenario. Skrywers van romanses gaan verstommend kreatief om met hierdie tema. Madelein Stoltz het self voorheen hierdie tema ingespan en doen dit weer met sukses in haar nuutste Romanza. Sy plaas haar heldin, Danelle, in ‘n situasie wat ek nog nie in presies hierdie formaat raakgelees nie. Die feit dat die eerste ontmoeting binne die instaphangkas van die skatryk Nardus plaasvind, verklap reeds iets van die interessante persoonlikheid van ons heldin, welke karakter konsekwent ontwikkel word soos die verhaal vorder. Impulsief, energiek, met ’n hart wat teen haar beterwete omgee. Sy durf risotto, stoflappe, ’n nors werkgewer en ’n rebelse tiener aan.

Die trant is basies lighartig, toe te skryf aan Danelle se manier van doen;  ’n goeie teenpool vir die donker krisis waarmee die held spook. Ek het hierdie romanse besonder baie geniet en kan dit aanbeveel vir langnaweekleesstof.

Op Droomkrans woon ’n engelman

Met haar tweede romanse onder die Melodie druknaam van NB-Uitgewers, het skrywer Moryn Hanzen die dwarslat sommer baie hoër gestel en loshande oorgeseil. Sy plaas die skrywer sommer dadelik midde die ruimte van die verhaal, deur die kleindorpse omgewing effektief te skilder: “’n Regte-egte cowboy town … Tyd is iets wat bloot soggens deur die kraai van ’n haan aangekondig word en ’n datum is net ’n onbenullige syfer op die voorblad van ’n koerant.”

Die berugte befoeterde Han, knor toe nie vir Dia nie, wat my onkant betrap het. Ek het myself ’n hewige konfrontasie voorgestel as eerste ontmoeting tussen held en heldin. Hierdie onverwagte invalshoek, verras aangenaam. Han is ’n enigma. Die skrywer hou die intrige enduit vol, deur brokkies agtergrondkennis geduldig te deel.

Elke karakter in die boek het ’n eie unieke stem, en beeldspraak is nie oordrewe nie. Die beeld van die grote Han wat met ’n tandestokkie omgetik kan word, spreek van die fyn humor wat die skrywer in die storielyn ingebou het.

‘n Baie geslaagde liefdesverhaal, wat aanhangers van die genre gerus kan soek op die winkelrakke.

Voltyds

“Voltyds” is vir my ‘n formidabele konsep. Wanneer iemand voltyds werk of voltyds skryf of wat ookal die term “voltyds” regverdig, wil ek op aandag staan en salueer. Dit spel vir my toewyding, hetsy selfopgeleg of noodgedwonge.

Doen ek enigiets voltyds? ‘n Stukkie introspeksie lei daartoe dat ek die term in my kop begin herdefinieer.

Ek is natuurlik eerstens voltyds eggenote, ma en huisvrou, en ook ouma, weliswaar oor die breedte van die land heen. Dan is ek voltyds beskikbaar vir enige van my kliënte wat my nodig kry om ‘n polis te wysig of ‘n eis te registreer. Ek is ook voltyds aan die sing as daar ‘n produksie opduik, en voltyds aan die begelei by die kerk. Ek is voltyds doenig om voorsangers op te lyn. Ek bly voltyds op hoogte van sosiale media. Ek hekel voltyds trooskomberse. En helaas, ek lees voltyds en ek skryf … voltyds?

Die gevolgtrekking? Om so voltyds besig te wees, is ‘n handige verskoning, (of is dit ‘n rede?), om aan te bied vir iets wat nie klaar kom nie. Daarom het ek, ten minste wat skryfwerk aanbetref, ‘n nuwe mantra, wat ek leen by skrywer Elizabeth Gilbert: “Just finish something.” (Uit The Big magic)

Gegroet! Ek gaan vir minstens ‘n uur “voltyds” skryf.

 

Oor kos en die liefde

Met ’n titel soos As dit proe soos liefde, is dit seker nie verrassend om vroeg reeds ’n kosles raak te lees nie: “dat mense net soveel moet hul oë as met hul monde proe en lelike kos is altyd sleg en lekker kos altyd mooi.”

Didi Potgieter het lankal reeds plek gekry onder my gunsteling Romanzaskrywers. Met hierdie, haar eerste SuperRomanza, wys dat dat sy geen probleem het om met meer woorde en ’n meer komplekse storielyn om te gaan nie.

Die titel is besonder gepas, want daar word deurentyd analogieë getrek tussen kossmake en emosies, maar dit word subtiel, dog oortuigend, vir die leser aangebied.

Die karakter van Lisa is baie goed ontwikkel. Met terugflitse kry die leser ’n volledige indruk van die invloede wat haar gevorm het, en die proses wat sy moes deurloop voordat sy haarself uiteindelik na waarde kan skat.

Na my mening het die skrywer ’n liefdesverhaal van formaat gelewer waaraan ek besonder lekker gelees het, en nie huiwer om volpunte te gee nie.

Altyd en altyd

Lapa Uitgewers publiseer in Maart 2018 ’n omnibus bestaande uit Romanza’s van Thea Holland wat tussen 2010 en 2015 verskyn het. Sedert ek in die romansegenre begin lees het, het hierdie skrywer haarself al bewys as uiters taalvaardig en bedrewe in die skryfkuns. Daarom het ek uitgesien daarna om van hierdie vroeëre werk van haar te lees.

’n Romanse leen homself uitstekend aan die tema van ’n skrywer wat iemand moet aanstel om sy tikwerk te doen. Voeg daarby die ampte van huishoudster en kok, en dinge begin interessant raak, veral as die gekose kandidaat nie ’n eier kan bak of in haar lewe aan ’n stoflap gevat het nie. Verder is Simon, die held in Doodgewone wonderwerk, geen maklike mens nie. Sy suster, Naomi, sê tewens: “Die dag toe harte uitgedeel is, het jy seker gaan rugby kyk.” ’n Ander newekarakter wat goed ontgin is, is Theodore. Hy het empatie met Elizabeth se dilemma, in teenstelling met Simon se oënskynlike hardvogtigheid. Elizabeth dwing respek af met haar vurige deursettingsvermoë. Ook simpatie, wanneer probleme teen haar opstapel en sy telkens haar tekortkominge in die gesig staar.

In ’n Onverstandige vrou kom verras die skrywer met ’n eerstepersoonverteller. Weereens verseker die skrywer se bedrewenheid dat sy dit suksesvol hanteer en kry die leser ’n intieme weergawe van die heldin, Laetitia, se emosies en wedervaringe. Ek het aanvanklik gewonder oor die titel, totdat ek op bl. 193 lees: “Die probleem is net, tussen die laboratorium se drumpel en die hoogwaterlyn lê daar ’n gebied wat jy die werklike lewe noem, en dáár is ek ’n gevaar vir myself.”

Laastens kom Bruid in blou aan die beurt. Die skrywer wissel die gesigspuntvertelling af tussen Gideon en Jess. In die proses weet die leser dus gou presies wat Gideon se optrede motiveer, en wou ek byna haastig raak en verwag dat hy haar vroeg-vroeg oorrompel. Dit sou ’n fout gewees het, want dan was die leser ontneem van ’n goed-georkestreerde kat-en-muisspeletjie, en sou ek nooit gaan google het oor die legendariese Finn McCool nie. Wie sê dat mens nie uit ’n romanse iets nuut kan leer nie?

Hierdie omnibus gaan in my kas gebêre word, om weer oor ’n paar jaar te lees.

Geen feëverhaal

Jan Vermeulen is ‘n veelbekroonde skrywer van jeugverhale. Met Die vyfde aspoester maak hy ’n genresprong en vestig homself met sukses in die midde van ons mees suksesvolle spanningsverhaalskrywers. Ons het hier egter nie te make met ’n feëverhaal nie; tewens, die buitebladontwerp spel dit uit dat dit eerder grusaam en skokkend gaan wees. Sogenaamde Aspoesters word geoffer, die detail waarvan mens byna slapelose nagte wil besorg. Die slagoffers het ’n verbintenis met kliniese- en forensiese sielkundige, Olaf Demeyer. Dit blyk gou dat daar ’n persoonlike geskiedenis bestaan, meer as net die feit dat hy die polisie help om die moordenaar te profileer. Wt aanvanklik wil voorkom as ’n parallelle, en ewe skrikwekkende storielyn, blyk tog grootliks verband te hou soos die storie ontvou. Die plot is uitstekend uitgebou om die leser aan die wonder te hou. Hoewel daar redelik vroeg sterk aanduiding is oor die identiteit van die moordenaar, doen dit geensins afbreek aan die spanningslyn nie. Inteendeel, dit dra by daartoe dat jy kompulsief lees om die kloutjie finaal by die oortjie te kry. Met die komplekse sielkundige probleme waarmee baie van die karakters worstel, kry die verhaal ‘n geur van ’n sielkundige riller en staan bykans al die rolspelers onder verdenking. Die skrywer slaag ook daarin om beide simpatie as intense frustrasie en afkeur met die karakters teweeg te bring. Die verhaal is baie relevant in die gees van die veldtogte teen geweld teenoor vroue en kinders. Ek wil voorspel dat die skrywer in hierdie genre net soveel sukses gaan behaal as met die jeugverhale, en sien uit na sy volgende boek.