Kyk die koei!

Vandag is my en manlief se 38ste huweliksherdenking, genoeg rede om te gaan koek-en-koffie saam met my oudste. Sy neem my na ‘n lieflike plekkie in Rivonia, propvol karakter.

Terwyl ons die amarula wortelkoek geniet, bekyk ek die muur wat behang is met allerhande rame; ‘n ou troufoto, ‘n dogtertjieballerina, ‘n dame oor ‘n klavier gedrapeer. Baie uiteenlopend en interessant.

’n Goeie halfuur of meer verloop, voordat ek haar skielik verras met my uitroep: “Kyk die koei!” Diegene wat ons huis ken, sal weet dat daar ’n afdruk in ons eetkamer hang wat in my ouerhuis gehang het vandat ek my verstand het. Dit impliseer dat dit al redelik oud is! Wat dit nog meer interessant maak is die feit dat ek as klein dogtertjie die vrees gehad het dat die koei op die prentjie, die tannie sou kwaad aandoen. Die sinnelose vrees het gespruit uit my fobie vir diere, welke vrees tot vandag toe nog nie mooi besweer is nie.

Jou wrintiewaar, daar hang ‘n kleiner weergawe van dieselfde afdruk, teen die muur waarna ek al so lank kyk, en ek sien dit toe eers raak. My dogter het op daardie stadium ook al die muur bekyk en dit ook nie opgemerk nie.

 

Ons bespiegel toe daaroor: “sien” die brein dit nie raak nie omdat dit so bekend is. Groot raaisel.

Selfs die raam is soos ons s’n! Hierdie is die foto van die erfstuk in ons eetkamer, kompleet met koei en tannie!

 

Wonder ek nou: in hoeveel huise of plekke in Suid-Afrika hang daar nog daarvan?

 

Die storie tussen punt en komma

Ek kan mense wat Claudine Venter se boek, Punt versus komma, gaan lees, breedweg in drie groepe verdeel. Daar is diegene wat die kankerstryd aangedurf het en anderkant uitgekom het. Dan is daar die ondersteuners, die mense wat hande vat met ’n kankerpasiënt en die pad saam stap. En dan is daar diegene wat nog glad nie deur die gevreesde siekte geraak is, op welke vlak ookal nie. Ek resorteer in die tweede groep, maar dit het my geensins voorberei op die impak wat Claudine se “journey”, soos sy dit noem, op my sou hê nie.

Ek het Claudine onlangs ontmoet, en ek het moeite om die borrelende mens te vereenselwig met die pasiënt wat op ’n stadium in die reis so uitgemergel was dat die dood welkom sou wees.

Punt versus komma is ’n gedetaileerde weergawe vanaf diagnose tot by oorwinning. Ek het geweldig baie geleer met die lees van die boek, want die prosedures en behandelinge het sy met vrymoedigheid gedeel met die leser. Haar man het ‘n volledige rekord bygehou van tye wat sy gehospitaliseer was, wat die tydlyn presies aangee.

Moet egter nie bloot ’n mediese verslag te wagte wees nie. Die emosionele- en geloofsreis van die skrywer gee aan die boek ’n baie persoonlike aanslag. Elke Woordbelofte wat haar versterk het gedurende die moeilike tyd, pen sy neer, in antwoord op haar belofte aan die Here dat sy sou getuig tot eer van Sy Naam, indien Hy haar lewe sou spaar. Elke eensame tyd weg van haar geliefdes, die impak van verskeie terugslae, intense teleurstellings, dit alles deel Claudine met absolute eerlikheid. Daar is ook ’n stel volkleur foto’s van haarself en die naaste mense wat saam met haar gestap het, toe sy letterlik deur die dal moes gaan.

Claudine se verhaal is deur Groep 7 Drukkers uitgegee, en kan aanlyn op hulle webwerf bestel word, of direk by Claudine bekom word.

Bravo, Kristel!

Ek het met verwagting uitgesien na Kristel Loots se nuutste liefdesroman, Blom in die hare. Beide die titel en die treffende buiteblad het grootliks bygedra tot die gretigheid. Verder was ek nuuskierig om te weet of dit sou kers vashou by Foxtrot van die liefde, wat een van my gunsteling romans is. Die hoop het nie beskaam nie.

Met haar gewone spitsvondigheid het die skrywer vertel van ‘n “onverskillige onderrok” en ’n doudruppel wat ’n roeskol geword het. Sy gaan baie vindingryk om met die taal, en ’n beskrywing soos “hiperkoeklik” laat geen twyfel oor die betrokke karakter nie. Die aweregse humor laat die leser soms ’n sin twee maal lees, soos die juweel op bl. 200: “Hulle sê hoeka seks kan tot dans lei.”

Ten spyte van die humor wat, soos gebruiklik, Kristel Loots se pennevrug kenmerk, word die leser nie gespaar wat rou emosie van teleurstelling, verwyt, verwerping en verlies aanbetref nie. Die leser word ook nie gepaai met maklike oplossings vir moeilike situasies nie. Die verhaal eindig wel hoopvol, en ook, wil ek skimp, met die moontlikheid om van die karakters weer in te span in die toekoms.

Ek is geneig om my belewenis van ’n boek te meet aan twee aspekte: wil ek soms te midde van ’n komiese of ’n spannende situasie, verpoos om ’n traan weg te vee? Verder,  kry ek kort-kort die impuls om iemand voor te keer om eers te luister wat die skrywer kwytgeraak het? Op beide hierdie kriteria kan ek onomwonde positief antwoord, wat Blom in die hare aanbetref. Daarom, bravo, Kristel!