Die einde van die storie

Met die splinternuwe verhoudingsroman, Die einde van die storie, bewys Santie van der Merwe waarom haar boeke gereeld op die topverkoperlyste kuier. Soos in haar vorige vier boeke, skryf sy emosies, verhoudings, versugtinge, misverstande, vrese en vele ander diep menslike belewenisse, oop tot op die been. Dit is baie maklik om te identifiseer met die karakters in hierdie verhaal, omdat hulle deur die bank lewensgetrou is.

Die skrywer het my deurentyd aan die wonder gehad oor die moontlike uitkoms. Saam met Lizzie, het ek wipplank gery en gewonder oor die liefde in ’n huwelik: behoort dit opwindend en vars te bly, of is dit natuurlik dat dit afplat? Volpunte aan Marthinus met sy gevolgtrekking in hierdie verband: “Die ding is, ’n mens word lui. ’n Mens raak so tevrede dat jy nie bedag is op veranderende nuanses in jou huwelik nie.” (Bl 291)

Ek het baie gehou van die opskrif by elke hoofstuk; beskrywend genoeg om jou gretig te laat voortlees, sonder om te veel weg te gee.

Santie van der Merwe het haar nis sommer uit die staanspoor gevind in die Afrikaanse mark, en ek wil haar gelukwens met vyf uitstekende boeke in twee jaar. Dit kos gedoen te word

 

 

Die toetsbord is nou ons eie speelveld! – Amanda Claassens

This gallery contains 3 photos.

Presies ‘n week gelede was ek in alleryl op pad Potchefstroom toe om die ATKV Lenteskool vir 2017 by te…

Pasop vir die paaiboelie!

In die outersnota maak Chanette Paul die volgende stelling: “Die Duiwelsdriehoek bestaan nie. Paaiboelie is niks meer as blote fiksie nie en wil niks meer as ’n lekker storie wees nie.” Dit kom byna as ’n skok, want vir meer as vyfhonderd bladsye word die leser diep ingetrek in die vreemde leefwyse van die inwoners van Crystal Crags, word die Paaiboelie ’n skrikwekkende werklikheid. Jy moes kophou tussen die karakters wie se verhale so vervleg is dat dit byna ondenkbaar is dat dit die produk kan wees van ’n skrywer se verbeelding. Die karakterlys was ’n handige hulpmiddel, veral wanneer die karakters aanvanklik voorgestel word. Die kompleksiteit van die plot is weereens ’n bevestiging dat hierdie skrywer ’n meesterstorieverteller is. Wat spesifieke karakters aanbetref, wil ek noem dat Steyn Tredoux ’n baie welkome teenpool was vir die boosheid wat oral kop uitgesteek het, Zaan het my deeglik aan die wonder gehou, en Jojo was so eg-menslik dat mens van haar moes hou. As ek een stukkie raad mag deel, pak Paaiboelie aan wanneer jy redelik onverstoord kan lees, anders gaan jy frustrasie op die lyf loop omdat die storie deeglike aandag verg.