“Daar was dinge wat jy nie geweet het nie, Bobbie,” begin Henk verduidelik. “My ma was . . . het vriende gehad, mansvriende,” soek hy na woorde. Barbara kan sien dat hy moeilik oor hierdie dinge praat, want rooi vlekke slaan in sy nek uit.
“Daardie week van die matriekafskeid het my ma my ’n tas laat pak, en ons is weg Durban toe met die trein, na haar suster toe. My ma het beweer dat my pa haar gedreig het en dat dit gevaarlik was om daar te bly. Ek reken hy het uitgevind van haar manewales, of dalk het hy maar altyd geweet.”
“Maar dit is tog belaglik, hoe kon jy sommer net saamgaan?”
“Ek was ’n kind, Bobbie, al het ons gedink ons is danig groot.” ’n Effense lag kreukel vir ’n oomblik rondom sy oë, maar dan hervat hy, weer ernstig. “My pa was ’n kwaai…
View original post 225 more words
orielyn wat iets nuut en oorspronklik bied, is die uitdaging waarvoor elke skrywer te staan kom. Sommiges slaag wonderbaarlik daarin, ten spyte daarvan dat daar tog net sóveel maniere is waarop karakters kan ontmoet, lief kry, sterf, vermoor word, vermis raak. Sou ’n skrywer besluit om die verwysingsraamwerk uit te brei om die paranormale in te sluit, verbreed die opsies natuurlik geweldig. Dit is dan ook wat Vita du Preez gedoen het met die verhaal van McKenna Wilde, in Wilde Klawer. McKenna is ’n vurige, onafhanklike Ier, wat saam met haar ma en ouma in die Riebeeckvallei woon, ver verwyderd van die stryd van haar voorsate in Noord-Ierland. Ek hou as ’n reël verby die esoteriese, nie gemaklik met visioene en stemme van die Ander Kant nie. Ten spyte daarvan, kan ek nie ontken dat die skrywer my vanuit die staanspoor geboei het nie.