Lemoenseisoen

Ek geniet dit om tussen nuwe publikasies deur, van tyd tot tyd ’n boek op te tel wat vanweë sy gewildheid, ’n tweede publikasie beleef het. Lemoenseisoen van Kristel Loots is ’n tipiese voorbeeld. Ons ontmoet vir Suzy Louw, Mevrou Dominee. Die eerste hoofstuk word grootliks gewy aan haar misnoegdheid met die voorspelbaarheid en saaiheid van haar lewe as eggenote van die Frederick Louw. Haar lewe is in ’n vorm gegiet wat totaal bepaal word deur sý voorkeure en afkeure. Haar seksualiteit moet sy onderdruk, en van romanse en samehorigheid is daar geen sprake nie; selfs met haar dogter stamp sy koppe.

Met die humor wat so tiperend is van Kristel Loots se skryfwerk, word die bordjies egter verhang wanneer Suzy, wat ’n deeglike skoot voortvarentheid weg het, besluit dat sy vir ’n skatryk en charismatiese CEO van ’n groot onderneming gaan werk, kom wat wil. In Suzy het ons ’n uiters interessante karakter wat vir geen oomblik verveel nie. Vir Frederick word mens genoegsaam boos, en Dante del Marco hou die leser aan die wonder tot diep in die verhaal.

Suzy se onkonvensionele optrede is baie vermaaklik, maar die verhaal is allermins ligsinnig. Tewens, daar is ’n groot hartseer wat haar dryf om weer in Engeland te kom. Wanneer die volle verhaal van haar lewe ontknoop, wil die leser saam met haar huil, en gelukkig ook uiteindelik saam met haar juig.

Geloofwaardige karakters, ’n vol storielyn en knap skryfwerk maak van Lemoenseisoen ’n heerlike leeservaring.

Vier dames en ’n boer

Ek is alweer mosterd na die maal, maar ek wil tog ’n woord deel oor Vita du Preez se Solitaire. Net ingeval daar nóg agterosse kraal toe aangehelp moet word! Solitaire verskyn in 2015 as die eerste in ’n vierluik, en die leser ontmoet die vier heldinne reeds in die eerste boek. Tewens, die skrywer gee ons reeds so ’n klein kykie na wat die volgende aflewerings van Die Vinkel & Koljander-vroue mag inhou, genoeg om my nuuskierig te maak om die res te lees.

Donna de Villiers en Toit Minnaar se paaie kruis, en spoedig spat daar vonke van allerlei aard. Beide dra swaar aan bagasie en probeer op sy of haar eie manier daarmee deel. Donna is gereeld op die aanval, en sy reken dat Toit van alles ’n grap probeer maak. Die aankoms van drie deelnemers aan ’n realiteitsreeks vir televisie, kompliseer sake nog verder. Beide Donna en Toit se prosesse van heel word, word goed ontgin, en die leser beleef verlies van ’n lewensmaat uit verskillende perspektiewe; dié van onverwagse afsterwe as gevolg van ’n ongeluk, en aan die ander kant, dié van ’n ontroue lewensmaat wat boonop ’n leuen lewe.

Ek het die skryfstyl heel gemaklik gevind, sonder pogings om “mooi” te skryf, en die storielyn was interessant genoeg om my lekker aan die lees te hou. Wilde Klawer, die vierde in die reeks, het pas verskyn, maar begin gerus, indien moontlik, by nommer een, om sodoende die volledige prentjie te kry. Ek is bly dat ek Solitaire eerste gelees het. Hierna kom Woestynroos en Droomland aan die beurt, voordat ek die reeks sal afsluit met Wilde Klawer.