Foxtrot van die liefde

Foxtrot van die liefde was vir my meer as net nóg ’n uitstekende liefdesverhaal. Dit het my aan die hart kom raak, want, om Franco se woorde te gebruik, sal ek, soos Katalaya, my sestigste verjaarsdag nie weer in die truspieëltjie sien nie. Die ooreenkomste was byna oorweldigend; ook sewe en dertig jaar getroud, twee kinders grootgemaak, langs bejaarde ouers se beddens in siekeboë gestaan, getreur oor hulle verlore lewenskwaliteit. Daarom kon ek spesiale waardering hê vir die sensitiwiteit en eerlikheid waarmee Kristel Loots die karakters geskets het, terwyl sy tog nie haar kenmerkende humorsin in die slag laat bly het nie.

Katalaya is ’n sestiger wat skielik ’n eensame toekoms in die gesig staar, ten spyte van haar funky klere en platinumblonde hare. Maar sy is taai, sy wil nog lewe en sy wil nog liefhê.

Wanneer haar ma, wat klaarblyklik demensie het, begin praat oor die man met die Elvis-kuif, moet Katalaya gebeure in haar kinderjare herbesoek. Kristel Loots bewys haarself weereens as ’n meesterverteller wat ’n storie laag vir laag afskil en die karakters en die lesers keer op keer kom verras. Ek hou van die positiewe noot waarop die verhaal eindig, met die vooruitsig dat die foxtrot nog lank gedans gaan word.

Chanette en Gys, trefferkombinasie

In 2007 het die, toe reeds gewilde Chanette Paul, volgens haar eie woorde, die sprong gewaag na spanningsromans, en het Springgety die lig gesien. Sy skep die dorpie Kruisbaai, met sy legende van die visvrou en Springklip, en Niemandsdorp, 61km daarvandaan. Ons maak kennis met die plaaslike speurder, Gys Niemand en sy spanmaat, Faantjie Fortuin, wat nóg ‘n onnatuurlike dood moet ondersoek.

Daarna volg Fortuin, wat afspeel teen die agtergrond van ’n Wicca-oord, Paradayskloof. Gys Niemand word weer ingeroep nadat daar reeds twee gaste gesterf het onder vreemde omstandighede. ’n Joernalis besoek die oord met die doel om uit te vind wat daar uitbroei, en probeer vasstel of the eienares engel of heks is. Die vreemde rituele en gebeure, word kleurvol beskryf.

Die derde in die reeks van vyf, heet Boheem, en hierdie keer word daar ‘n moord gepleeg in Bohemia, ‘n kunstenaarskolonie. Kayla, oftewel Katrien Bresselaar, is voorheen van moord beskuldig, en met haar aankoms op Bohemia, kom sy weereens op ’n lyk af, en weereens kom sy skuldig voor.

In Meetsnoer maak ons kennis met Raine Quinn wat Fluisterbos koop, en haar vasloop teen Profeet Silas van die Meetsnoer Tempel. Daar skuil meer in die sekte as net die voorbereiding vir die wegraping wat die leier verkondig, en wanneer daar ‘n moord gepleeg word, moet Gys en Fortuintjie weer hulle staal kom wys.

In die finale boek van die reeks, Dryfhout, slaag die skrywer meesterlik daarin om al die los ente van die visvrou legende netjies saam te vat. Karakters uit die vorige verhale, maak ook weer plek-plek hulle verskyning. ’n Ekstra element wat gesorg het vir afwisseling van die spanning en moorde, is die verhouding tussen Gys en Gertjie, wat ook in die finale boek tot ’n punt kom.

Ek wil vir Lapa Uitgewers geluk wens net die ontwerpe van die buiteblaaie van die nuutste herdruk van die reeks. Dit beklemtoon die magiese geheimsinnigheid wat telkens die stories omgewe. Hierdie reeks is ’n moet-lees vir aanhangers van spanningsromans. Tewens, dit regverdig ’n herlees of twee.

 

 

 

 

Ek salueer haar…

Vandag is dit die twee en twintigste maal wat ek my ma se verjaarsdag moet beleef sedert sy nie meer met ons is nie. Sy het 78 jaar oud geword, deur die Here se groot genade gespaar van bedlêendheid en ander onwaardigheid wat saam met ouderdom en siekte kom, hoewel haar ruggie krom getrek was van kanker en osteoporose. Sy het wel vir die laaste drie maande van haar lewe ingestem om “by die kinders” te kom inwoon.

Ek salueer haar vir haar onwrikbare deursettingsvermoë. Toe die siekte haar uiteindelik inhaal, het sy ’n skamele vyf dae in die bed deurgebring, en dit met ’n groot vrede in haar hart.

My ma het harde bene gekou in haar lewe, wat haar die sterk mens gemaak het wat sy was. Ons het menige maal koppe gestamp oor ‘n vriendskap of verhouding, maar toe sy haar goedkeuring uiteindelik gee, was dit inderdaad my trouman.

Hierdie foto van drie geslagte, is een van my gunstelinge. Dit was geneem op haar 70ste verjaarsdag, voordat my tweede dogter gebore is.

‘n Waardige dame en ’n voorbeeld om na te volg, dit was sy, en sal sy altyd vir my wees.

’n Eerste vir gewilde skrywer

Madelie Human is geen onbekende onder romanselesers nie. Haar verhale word goed ontvang en talle is al herdruk. Sy het nou vir die eerste maal haar hand gewaag aan ‘n Super Romanza. Skakerings van hoop is die pragtige verhaal van Anina Roux, stadsmens en ma van die nimlike Nicci, wat met ’n hangende egskeiding, aankom op Fynbos. Hier moet sy besit neem van haar erfporsie, naamlik haar oorlede Ouma se tuisnywerheid en eiendom teen die strand. Hier word sy ook gekonfronteer met haar jeugliefde, wat self sy deel van ongeluk en teleurstellings het om mee te deel.

Die verhaal speel af teen die agtergrond van die wolbedryf en die groot oplewing in hekel en brei, nie net in Suid-Afrika nie, maar wêreldwyd. As jy op watter wyse ookal, deel in daardie passie, gaan jy ekstra lekker lees. Diegene wat nie spesifiek belang het daarby nie, hoef egter nie te huiwer om die boek aan te skaf nie. Die skrywer het vernuftig gewaak teen lesings oor die spin en kleur van wol, en die kuns van hekel en brei. Dit word baie natuurlik aangebied as integrale deel van die storie.

Stadsgewoontes en oppervlakkige waardesisteme word letterlik afgestroop, soos die leser ’n nuwe Anina leer ken, wat nie skroom om sonder naellak haar hande in ’n bad kleurstof te druk nie. Die hartseer tema van emosionele afkraking binne die huwelik word ook aangespreek. Inherent aan die voorskrifte van die genre, kon die leser verwag dat Anina weer sal leer vertrou en liefhê, maar dit was heerlik om die ekstra hoofstukke te hê om saam met haar en Mark, die pad te stap.

Ek betrap myself dat die karakters vir my so lewend geraak het, dat ek al die beoogde reeks wil probeer vooruitloop. Ek brand om te weet wat volgende op Fynbos gaan gebeur.

Laat sak die maskers

Marijke Greeff is ’n bekroonde skrywer van Romanzas en liefdesverhale. Agter maskers, haar eerste Super Romanza, het vanjaar verskyn by Lapa Uitgewers. Binne bladsye kon ek reeds verstaan waarom sy hoog aangeskrewe is onder romanselesers. Haar skryfstyl is ongedwonge, haar karakters skets sy baie volledig en hulle is konsekwent in hulle optrede. Die taalgebruik van die drie dames het my verbaas, selfs ontstig. Dit is heelwat meer kru as waaraan mens gewoond is in Romanzas. Dit was nie vir my heeltemal gemotiveerd nie, hoewel veral Lara, later geblyk het presies te wees soos sy praat, en moes ek dit oorsien ter wille van ’n baie goeie verhaal.

Die eerste tema wat aangeraak word, is dié van emosionele en verbale mishandeling in ’n huwelik. Weliswaar ’n aspek waaroor daar al letterlik boekdele geskryf is, maar die skrywer se hantering daarvan is in diepte en baie sensitief. Die skrywer haal komplekse sake agter die maskers uit, soos depressie, ontrou, skynheiligheid, minderwaardigheid, behoefte aan selfstandigheid, oorontwikkelde beskermingsdrang, vriendskappe en teleurstellings, om maar ‘n paar te noem. Ouer-kind verhoudings kry ook baie aandag. Die skrywer hanteer dit met vaardigheid, sodat dit nie somber raak nie.

Die volatiele verhouding tussen Mia en Giep, sorg vir die uiters romantiese sy van die storielyn, en laat die leser heeltemal tevrede met die afloop daarvan. Kry gerus hierdie Super Romanza as jy hou van ‘n liefdesverhaal met heelwat om die lyf.

 

Die verskil wat vier woorde maak

Tessa O’Connell en haar stiefbroer, Roux Kielblock, het ‘n geskiedenis. Sy slaag daarin om hom vir drie jaar te vermy, en dan volg daar weer ‘n rits misverstande en baie ontwrigting en hartseer vir haar wanneer hulle besef dat die aantrekkingskrag tussen hulle so sterk is as ooit. 

Die skrywer bring nét genoeg eksterne faktore by, sodat die verhaal boeiend bly. Ek versuim om dit by name te noem, want dit sal te veel van die verhaal verklap. Mari Roberts  slaag tewens goed daarin om, na my mening, enige romantiese leser redelik boos te maak vir Roux. Dit is eers reg aan die einde van die verhaal wat hy die woorde uitspreek wat die knoop deurhaak en uiteindelik die storms tussen hulle besweer. ‘n Lekkerlees Romanza wat aanhangers maar kan aanskaf.

Wat lê Anderkant Vergeet?

Santie van der Merwe het my met die lees van hierdie verhaal, gedwing om telkens bestekopname te doen oor dinge wat ek as vanselfsprekend aanvaar. Die storielyn is veelvlakkig. Dit hanteer ouer-kind verhoudings, vriendskappe, verhoudings tussen broers en susters, jeugliefde, volwasse liefde. Gooi daarby nog eetversteurings, gewigsprobleme, dinamika binne ‘n gesin en spesifiek waar mens te make het met ‘n kompulsiewe beheervraat, onverwerkte trauma, om maar ‘n paar aspekte te noem. Gegewe die erns van die storielyn, het ek snertsies slim humor tussendeur, baie waardeer. Lettie en Snorre het nogal grootliks bygedra dat ek soms hardop moes lag. 
Ek voel die skrywer het Anneleen se proses om haar verlore vier en twintig jaar stuk vir stuk aanmekaar te sit, meesterlik beskryf. Die verhaal raak mens diep en daag jou uit om te besin of jy sou hou van die mens wat jy in ‘n soortgelyke situasie sou ontdek.

Leila se leeuman

Leila se leeuman, die nuutste Romanza van Felicia Snyman, het al die elemente wat nodig is om dit ‘n lekkerlees liefdesverhaal te maak. Daar is ’n rits manne wat ’n rol speel in  Leila se lewe, maar net een laat haar hart vinniger klop; tewens, sy bots meer as een maal letterlik teen die blok van ’n man. Die uiters aantreklike seun van haar professor en mentor, verloor vinnig sy hart op die mooie geoloog, en anders as haar aanmatigende en beledigende vriend, Victor, het hy respek vir haar werk. Wanneer hulle ‘n baie vurige oomblik deel, trek hy egter terug en bang dat hy haar “rebound” gaan wees. Later in die verhaal is daar verdere onmin, en dié keer met die toetrede van Pierre, met wie Leila jare gelede bevriend was.

Ek het deurgaans die onderliggende tema raakgelees oor die beduidende rol wat ’n pa, of by gebreke daaraan, ’n ander vaderfiguur, in die lewe van ’n kind speel, welke invloed deurtrek tot in die volwasse lewe. En ook hoe maklik goeie intensies ongewenste nagevolge kan hê. Die verhaal het ’n heerlike einde, maar hoe dan nou anders?

Die waarheid in Pelgrimshoop

Ek was nog altyd van mening dat die waarheid vreemder, meer interessant, erger, mooier, meer intens is as fiksie. Dit is vir my opnuut onderstreep by die lees van Ronel Nel se debuutroman, Pelgrimshoop. Die skrywer waag dit om werklike gebeure van die 50’s, en spesifiek 1956, uit te beeld teen die fiktiewe agtergrond van die dorpie Pelgrimshoop en die plaas Bartelheim. Jeanette Ferreira het in Lapa se persverklaring die stelling gemaak dat die skrywer veel meer sal moet blootlê as die onlogiesheid en onreg van apartheid, om te slaag met hierdie tema wat al só dikwels aangespreek is. Ek wil met haar saamstem dat die roman slaag vanweë die verskeidenheid van relevante sake wat oopgeskryf word. Daarby wil ek voeg dat die skrywer se styl grootliks bydra tot die sukses, ook die sensitiwiteit waarmee sy moeilike onderwerpe aanraak.

Hannah de Witt is half-Joods, half-Afrikaans, ’n leermeesteres wat ’n ryk perdeboer van die laeveld, kom onderrig in wetenskap, musiek en letterkunde. Haar tenger skrywerbroer, Abram kom saam en hulle word dadelik die teiken van onrusstokers op die dorp. Elias Bart is ’n nors man van min woorde, maar met ’n byna bonatuurlike slag met sy perde. Hulle aankoms op Bartelheim, blaas opnuut die argwaan en duidelike vooroordeel van die gesiene dorpenaars aan, maar die leser besef dat daar ’n voorgeskiedenis is, wat mettertyd oopgevlek word.

In haar unieke skryfstyl sê die skrywer baie, in min woorde. “Toe draai hy om, en stap weg, veldin. Elias Bart.” (Bl 278) Die blote noem van sy naam, sê in die konteks geweldig baie van sy persoonlikheid en die spesifieke bagasie wat hy saamdra. Die skrywer neem haar tyd om die kompleksiteit van sy menswees stuk vir stuk bloot te lê, totdat die leser uiteindelik vir Elias Bart ken.

Gegewe die tyd waarin die verhaal afspeel, is rassekwessies uiteraard prominent,  maar ook ongeletterheid, vooroordeel en onverdraagsaamheid, godsdiens, kultuur, en gesinsverhoudings word bygebring om ’n verhaal met baie diepte daar te stel. Vervleg deur die komplekse temas, is daar ’n pragtige liefdesverhaal of twee. Dit het my gelaat met ’n verwondering, so anders as enigiets wat ek tot dusver gelees het. Ook met die oortuiging dat ek hierdie boek weer eendag in die toekoms sal opneem. Dit is ’n lees én ’n herlees werd.