’n Week met Coco – Deel 3

Woensdagoggend 17 Julie, en ons het ’n belangrike afspraak om 8:00 in Edenvale. Wat mens nou nie vir ‘n klein hondjie sal doen nie! Ons is heimlik effe gespanne: wat maak ons as die veearts vind dat sy een of ander gesondheidsprobleem het?

Weereens is Coco ‘n plesier in die motor. Sy lê rustig by my voete en ons gun onsself die kans om bietjie terug te dink aan die talle kere wat ons die pad aangedurf het met Tessa. Ons bespiegel dat Dr Simon Rigby ons waarskynlik nie eers sal onthou ná byna twee jaar nie. Hy het per slot van sake baie pasiënte.

Groot is my verbasing as hy ons nie alleen onthou nie, maar sê: “It is so good to see you. It has been a while since Tess.” Hier is nou ‘n veearts vir wie dit ‘n roeping is om werklik om te gee vir diere en hulle mense.

Dr Simon beskou ons bruinetjie en sê: “Hi there, little one. You have fallen in the butter, you know!” Dan word Coco van kop tot die seer toontjie baie deeglik ondersoek. Oor drie maande sal hy vir haar ’n historektomie doen en sommer die gebreekte toonnael uithael onder narkose, sodat dit weer mooi kan uitgroei. Intussen knip hy net al die naeltjies korter. Met stap op die teerpad, behoort die naels mooi in toom te bly.

Ons ry met dankbare harte daar weg. Dit wil lyk asof ons “free to good home” nie ‘n fout was nie.

In teenstelling met Tessa, is Coco tot dusver almal se hondjie. Sy draf gretig saam met Willie, sommer ver ente. Sy slaap ewe geredelik in Melissa se kamer of ons s’n. Ons het weliswaar nog nie weer die buite-slaap-ding probeer nie. Dink ons is almal nou alreeds weer té gewoond aan ‘n viervoetkind in die huis. Dalk as die somer weer kom …

’n Week met Coco – Deel 2

Vanoggend het ek opnuut besef dat die mens se geheue hom lelik kan kortwiek as hy homself aan die verkeerde kant van vyf en vyftig bevind. My aanvanklike idee met die skryf oor ons eerste week met Coco, was om alles mooi kronologies te verwoord. Het dit klaarblyklik effens lank gelos om te begin, want alreeds het ek groot moeite om die oulikhede en stoutighede mooi in dagvolgorde te kry.

Dit kon alreeds so vroeg as Sondagaand, die 14de Julie gewees het, dat ons besef het dat sy die “boomsindroom” het! Maar laat ek verduidelik: toe die meisies nog redelik klein was, Simone  nog nie eers in die skool nie, het ons kennis gemaak met ’n pragstaffie genaamd Oscar. Hy het vir ’n paar dae by ons gebly, maar dis ’n storie op sy eie, vir ’n ander tyd.

Oscar het ’n eienskap gehad wat baie ras-eg aan staffies is: klits hulle genoeg op, en hulle takel die eerste ding wat voorkom. As jy sy knoppie wou druk, moes jy bloot vra: “Waar’s die katte?” Daar het destyds ’n boom met ’n kaal stam in die grasperk voor die huis gestaan. Die oomblik wat die vraag gevra is, het hy blitsvinnig op die boom afgestorm en happe bas afgestroop! Nogal ’n gesig om te aanskou. Wat my terugbring na Coco se boomsindroom …

Willie en Melissa het ‘n opklitsery aan die gang gesit waar Coco op die mat voor die bank gelê het. Sekondes later merk Melissa dat Coco Willie se Blackberry tussen haar voorpote het, en dat die skootrekenaar se kragkabel alreeds byna deurgebyt is. Boomsindroom op sy beste. Nodeloos om te sê word sy nie meer opgeru in die nabyheid van kabels, telefone of ander vernietigbare voorwerpe nie. Ter verdediging moet ek byvoeg dat sy nog nie tot dusver, sonder uitlokking, skade aangerig het nie.

’n Paar glipsies was daar wel, maar ons kan dit redelik goed herlei na die feit dat ons haar nog nie goed ken nie, en haar alleen gelaat het terwyl sy dalk al ’n draai by die agterdeur gaan maak het om uitgaanplek te soek.

Een van die eerste dinge wat ons probeer het, was om haar te laat reageer op “Sit!” Aanvanklik sonder enige sukses, totdat Willie so teen die Maandag of Dinsdag skielik opgewonde geroep het. Hy het met ’n hondepellie in sy hand gestaan, en Coco het plat op die boudjies gesit, in afwagting. Sederdien kry sy dit nou baie mooi reg.

Dit is natuurlik net die sit voor die oop hek wat nog glad nie regkom nie. Sy hink tussen twee uiterstes: óf sy wil uitstorm, óf sy suig teen die grond van en wil krepeer. Ons “sit” en “bly” maar waag dit glad nie om die leiband af te haal nie. Tyd sal leer of aanhouer gaan wen, of eerder, watter aanhouer gaan wen.

Nou het ek steeds nie vertel van Woensdag nie, maar ek sal regtig eers moet gaan kos maak. Tot later …

’n Week met Coco – Deel 1

Dit is Saterdag, 13 Julie 2013 en vanoggend het Willie die uitspraak gemaak dat hy vandag ’n hond gaan soek. Sonder dat hy verder hoef uit te brei, weet ek: hy soek ’n staffie. Dit is byna twee jaar sedert Tessa oorlede is, en Willie en Melissa wil lankal weer ’n woef hê, maar ek gooi wal.

My motiverings is legio: dalk trek ons in die nabye toekoms en ons weet nie waarheen of wat die opset daar gaan wees nie; dis makliker sonder ’n hond; ek is nie reg om Tessa te vervang nie … Almal geldig, maar nie goed genoeg vir my huismense nie, altans nie langer nie, so klink dit vanoggend, gemeet aan die bedaarde, maar besliste uitspraak wat Willie vroegdag maak.

’n Paar ure later is ons op pad Vanderbijlpark toe. Willie het ’n Staffietelersklub gekontak wat aannemings op hulle webwerf adverteer, en het gesels met ’n teler wat ’n rooibruin tefie het vir aanneme. Hy gaan nie langer met haar kan teel nie, want met haar laaste werpsel het sy skade opgedoen; maar, het hy gesê, verder is sy piekfyn. Nou gaan ons kyk.

So skuins voor Vereeniging oorval die trane my. Ek huil sommer oor alles en nog wat. Ek mis vir Tessie, ek huil saam met Melissa, ek kry myself oor die algemeen erg jammer. Ek praat nie met Willie en Melissa nie – ek huil!

Die teler wag ons in by die hek, en so gesels-gesels stap ons verby baie hokke met baie mooi staffies, en ons wonder oor die aanneemkind. Byna aan die einde van die laaste ry hokke, maak Alan ’n hek oop, en ’n rooibruin bondeltjie lewe storm op ons af en gooi haarself op die sy neer en soek vryf. Willie en Melissa is op die plek verlore en my keel trek toe.

Ek verseg om te commit, hou vol dat hulle moet besluit. Maar die lyfie kom staan knaend op teen my en kyk my in die oë, oë net soos Tessa s’n, lyfie soos Tessa s’n. Oplaas gee ek bes: as julle haar wil hê, is dit seker maar reg …

Ons gooi die sitplek toe met ’n kombers wat Willie pro-aktief ingelaai het, en sy kry haar sit langs Melissa. Ons groet die teler en verwag ’n laaaang pad huis toe. Tessa het immers geblaas en gekwyl vandat sy in die motor geklim het tot by haar bestemming, en lank daarna. Dit is die eerste verrassing. Coco sit tjoepstil langs Melissa tot in Kempton Park.

Kort voor lank, koer ek in verwondering saam oor die oulikheid! Sy hyg nie, word nie naar nie, kortom, ’n modelreisiger.

Tuis aangekom, stryk sy kordaat die huis in en ons kry verrassing nommer twee toe sy agterdeur toe stap en die nodige buite op die grasperk gaan doen. Dit strook glad nie met ’n hondjie wat in ’n hok geleef het. Nou begin ons bespiegel dat sy dalk by haar oorspronklike eienaar wat haar geteel het, in die huis gebly het.

Ons besluit wel dat sy maar buite moet slaap, en ons kry Tessa se hok gereed. Op ’n skaflike tyd, oorreed ons haar om buitentoe te gaan, en ons gaan kamer toe. Baie kort daarna, peul ons al drie uit ons kamers toe sy ’n geluid, wat herinner aan die gebulk van ’n koei, laat hoor buite die sydeur. Duidelik hou sy glad nie van hierdie idee om buite te moet oornag nie.

Na beraadslaging word ’n kombers langs Melissa se bed gesit. Na ’n aanvanklike opstanery teen die bed, kom sy tot bedaring en slaap tot die volgende oggend. Melissa moet weliswaar kort-kort koppie vryf, maar die eerste nag is oorleef (deur Coco en Melissa!)

Sondag word daar Hills kossies gekoop sodat ons werk aan haar kondisie. Sy is nog ’n rapsie aan die skraal kant en die pels nog nie honderd persent nie. Klaarblyklik te wyte aan die werpsel van ses maande gelede. 

Sondag lewer ook die volgende groot verrassing op: Coco stap perfek aan ’n leiband! Nie een maal nie, maar twee maal word sy vir ’n entjie se stap geneem. Willie wag darem nou al twee jaar vir so ’n geleentheid!

Maandag ontmoet sy die man wat kom tuin werk sonder enige probleme. Die grootste uitdaging is die motorhek. Duidelik gaan sy nie binne bly as die hek oopgaan nie, dus is dit nogal ’n missie om te vertrek. Die hondjie moet aan ’n leiband gehou word totdat die motor buite is, en dan moet die vashouer vinnig deur die voetgangerhekkie uitgaan. Dit gaan nog werk, of ’n ander plan, kos.

Woensdag was ’n belangrike dag, maar daarvan vertel ek volgende keer.