Eggo’s

Bea Klinge is in ‘n semi-koma, bewus van geluide en mense, maar nie in staat om te reageer nie. Die geskiedenis van die Klinge- en Steenkamp families word afgewissel met die huidige situasie waarin Nel Klinge, die jongste en rebelse dogter, haar bevind. Sy probeer haarself vestig as aktrise, maar word blootgestel aan die uitbuiting en die lelike sy van die vermaaklikheidsbedryf.

Die intriges in die lewens van die families het reeds ter sprake gekom in Woestynroos, wat in 2015 gepubliseer is as deel van die Vinkel & Koljander-vroue. Nou word die leser blootgestel aan die detail daarvan. Die vernietigende invloed wat mense op mekaar kan hê, is die deurlopende agtergrond waarteen die verhaal afspeel. Beide Bea en Nel gaan mank aan menswaardigheid as gevolg van foute van die verlede; sommige waaraan hulle ‘n aandeel het en ander waaraan hulle uitgelewer was. Die karakters van Petrus en Lex staan in skerp kontras met Kurt en Buks, en laat ma en dogter, asook die leser uiteindelik weer glo aan goedheid en liefde.

Na jare van emosionele afkraking en verbale aanranding, is Bea Klinge na haar siekbed gereed om onder die dominering van haar man uit te beweeg en mens in eie reg te word. Maar eers is daar bekentenisse wat gemaak moet word. “Sy sal haar pad vind, stappie vir stappie, en al val sy haar knieë nerfaf sal sy opstaan en wegstap van haar ou lewe.” (Bl.263)

Die skrywer het gesorg vir ‘n opperste blitsblaaier sonder enige platval van die storielyn langs die pad. Die karakters is goed ontgin en die skrywer se hand was deurentyd op die wisselende tyd en plek, sodat die leser geensins verwar is nie. Ek is bly dat ek Woestynroos vlugtig herlees het, maar Eggo’s kan homself wel onafhanklik handhaaf. ‘n Puik aanbieding in die liefdesromangenre.

Advertisements

Tannie Maria oor liefde en resepte

Daar is baie geskryf oor die debuutroman van Sally Andrew, Recipes for love and murder, meestal met groot lof. Dit is toe ook die ideale keuse vir ’n boek deur ’n plaaslike Engelse skrywer vir Lekkerleesboekrak se Leesuitdaging 2019.

Die boek is ’n seldsame en heerlike kombinasie van ’n sagte speurverhaal, ’n interessante hoofkarakter met ’n unieke uitkyk op die lewe (meestal in vergelyking met kosse), taalgebruik wat mens onwillekeurig laat glimlag en ’n subtiele skeut romanse.

Tannie Maria het twee dinge reggekry. Eerstens het sy my kompulsief laat lees. Selfs nadat die moord opgelos is, was die spanningslyn nog sterk, want Tannie Maria se vennoot in haar speurwerk was nog soek, moontlik dood of ernstig beseer. En dan was daar nog die saak van die liefde al dan nie.

In die tweede plek het die gebak en gebrou van Tannie Maria myself tot bak gedryf, nie iets wat ek dikwels en aspris doen nie! Die skons was heerlik, en ek het myself gelukkig daarvan weerhou om met hulle te gesels. Sodanige gesprek laat ek maar oor aan Tannie Maria en haar beskuit. “And there’s no need to talk to myself. I’ve got you.” (Bl 350)

Malene Breytenbach vir Valentynsdag

Ene Nathaniel Tower blog sowat tien maande gelede oor vyf temas wat glo sal verseker dat jou skryfwerk afgekeur word. Hy het dit weliswaar primêr oor kortverhale, maar dit was tog vir my interessant. Die eerste punt wat hy noem, is skrywers wat skryf oor skrywers. Wat bring my nou hierby uit? Malene Breytenbach, en in besonder haar eerste SuperRomanza, Huis van geheime.

Sy het daarmee vir Mnr Tower verkeerd bewys, want sy gaan uiters vernuftig om met die temas van ‘n skryfhuis, skrywers en die uitgewersbedryf. Haar verhaal speel af in Stellenbosch, en die US Woordfees word bygewerk, wat lekker oorspronklik is en wonderlik inpas by die tema van die huis wat ingerig is spesifiek om skrywers te akkommodeer. Daar is oorgenoeg drama tussen die gaste en die liefde bly nie uit nie. Wat dit absoluut ideale leesstof gemaak het vir hierdie dag van liefde.

‘n Heerlike boek, uitstekend geskryf, en een wat elke romanseleser gerus op sy of haar rak kan hê.

In die sterre geskryf

Soos die geval was met haar eerste SuperRomanza, Liefde op Petit Paris, maak die skrywer weer ’n draai in die ou Kaap, hoewel die nuwe boek uit die pen van Frenette van Wyk, grotendeels afspeel op seerowerskepe op die oop see.

Chantilly Dubois neem die naam aan van Papillon, en gaan weereens aan boord van ’n seerowerskip, in haar wraaktog om El Capitán op te spoor en te laat betaal vir die dood van haar geliefde. Haar eerste indruk van die Spaanse skeepskaptein, was dié van outoriteit en krag, maar dit is haat wat haar aanvuur om ’n gerieflike lewe in die Kaap te verruil vir die gevaarlike lewe van ’n seerower.

Die skrywer slaag daarin om die lewe op ‘n roofskip in detail te skilder, die ruwe karakters, die onderkruipery en komplotte wat onderling gesmee word, die risiko’s om sonder vars water en kos op die see betrap te word. Daar loop ’n sterk spanningslyn deur die verhaal, terwyl die wisselspel tussen liefde en haat sorg vir interessante oomblikke.

Ek moes onwillekeurig wonder of die skrywer self baie seerowersverhale gelees het, of bloot op navorsing staatgemaak het om met soveel oortuiging oor die onderwerp te skryf. As jy hou van verhale van toendertyd, kry gerus hierdie ene.

Leesuitdaging 2019

Die Lekkerleesboekrak op Facebook het weereens ’n vrywillige leesuitdaging gestel vir 2019. Dit is ’n ideale platform om lesers uit te daag om bietjie wyer as hulle normale voorkeure te lees.

’n Interessante item op die lys was ’n boek gepubliseer in jou geboortejaar. Die internet is ’n handige en vinnige naslaanbron, en baie gou het ek vir Agatha Christie in my jaar opgespoor, en wel Dead Man’s Folly. Ek het sowrintiewaar ook die boek in my rak gehad (deel van ’n versameling Christies wat ek vir my suster berg).

Ek het lanklaas een van haar boeke gelees, en het my verkneukel aan die elegante Engels en die skryfstyl oor die algemeen. Die plot het my aan die wonder gehou tot aan die einde. Geen wonder dat sy na bewering, naas William Shakespeare, die wereldwye topverkoper van fiksie is nie.

Vir ’n klassieke werk, het ek Karin Behrens se voorbeeld gevolg en Somer van C.M. van den Heever aangepak. Ek het nogal moeilik gelees daaraan, want Afrikaans het wat skryftrant en selfs storielyn aanbetref, baie verander sedert hierdie verhaal in 1935 gepen is. Nogtans verdien hierdie klassieke werk om steeds gelees te word.

Diegene wat graag lees, kan gerus onder “Files” gaan kyk op Lekkerleesboekrak vir die Leesuitdaging 2019. Dit is heerlike inspirasie.

 

 

Kristel Loots Omnibus

Ek het al heelparty van Kristel Loots se romans gelees en geniet, maar nog nooit haar vroeëre romanses onder oë gehad nie. Lapa Uitgewers het in Desember 2018 drie van haar romanses onder die titel, Om jou te vind, uitgegee. Die verhale is onderskeidelik in 2006, 2004 en 2001 uitgegee, maar dit is steeds relevant en kan menige nuwe romanses figuurlik onder die stof loop. Dit is nou indien jy, soos ek, hou van Kristel se pittige skryfstyl, en die mensekennis en deurleefdheid wat duidelik deurslaan in haar skryfwerk.

In Liefde op Vergeetbaai, loop Irmariana haar vas teen ‘n buurman wat stug en onvergenoegd voorkom, maar tog goeie maniere en besorgdheid wys wanneer sy dit die minste te wagte is.

Die held, of te wel Kiki se kroonprins, is gesteld op sy privaatheid en loop kaalvoet in sy huis rond. Teen alle verwagting in, laat hy vir Kiki toe in sy ruimte, met interessante gevolge. Wanneer Kiki se verlede letterlik voor haar deur verskyn, lyk dit asof haar sprokie finaal versplinter.

Sieraad uit as was vir my ‘n groot verrassing. Byna soos ‘n roman in gekondenseerde vorm, met genoeg intrige en verskuilde agendas om die leser aan die wonder te hou. Die kontroversiële debat oor rook is die as (verskoon die woordspeling!) waar rondom die skrywer ‘n slim verhaal geweef het.

Volpunte aan die skrywer vir heerlike leesgenot in die romansegenre.

 

Raaiselkind

Lanklaas, indien ooit, het die slotreël van ‘n boek my laat wakker lê, en dink en wonder…

Annelie Botes skroom mos hoeka nie om moeilike temas aan te durf nie. Die daaglikse stryd om oorlewing, (want ek glo dit kan só erg word) met ‘n erg outistiese kind, het my ontsenu aan die een hand, maar dan ook opnuut ‘n groot dankbaarheid ontketen dat my eie kinders se huil toendertyd niks meer as koliek was nie!

Ek sal die boek nie aanbeveel vir lesers wat besonder sensitief is vir swaarkry nie, want daarvan is daar oorgenoeg vasgevang. Miriam was dié karakter wat my telkens paragrawe laat herlees het, en die gemoed so effens gelig het met haar unieke taalgebruik en fyn waarneming.

Skitterende, moeilike stuk leeswerk!

Ter wille van liefde

In ’n tydgleuf waar liefde en vrede oral verkondig word, tel ek Susan Olivier se eerste SuperRomanza op en lees van die mag wat liefde het om ’n mens se ingesteldheid, voorafopgesette ideas en voorkeure te verander. Anja keer terug na die plattelandse dorpie vanwaar sy weggevlug het toe haar verloofde se ontrou haar wêreld gekantel het. Sy moet noodgedwonge tyd daar deurbring, en in die proses moet sy stuksgewys die spoke van die verlede aanspreek.

Die vele randkarakters word aanvanklik vinnig aan die leser voorgestel en ek moes kophou. Later sou ek besef dat dit nodig was omdat daar ’n veelvlakkige storielyn tussen die buiteblaaie van die boek vasgevang moes word.

Verwerping, en gevolglike oorkompensasie, onderskryf grootliks Anja se ingesteldheid teenoor die dorp en sy mense. Mettertyd kom die leser agter hoeveel dit haar totale menswees gevorm het. Ander minder goeie eienskappe wat die rolspelers dryf, is byvoorbeeld afguns, selfsug, gierigheid en vooroordeel. Alles is beslis nie negatief nie, want daar is ook omgee en vergifnis en ’n oulike dogtertjie wat beslis bydra om Anja se hart te verander.

Susan Olivier het haarself reeds bewys as suksesvolle romanseskrywer, en sy het hierdie meer uitgebreide plot met gemak hanteer. Dalk te laat vir die kerskous, maar skaf dit gerus aan.

Als oor kop in die feestyd

Die feestyd het aangebreek, en baie lesers het méér tyd as normaalweg om in ’n boek verlore te raak. Ekself het ’n besonder bedrywige, maar baie geseënde eerste helfte van Desember beleef en vir lees was daar min tyd.

Bernette Bergenthuin se tweede roman is reeds in 2014 gepubliseer, en dit was my keuse vir die vlug Kaapstad toe. Dit was egter eers met my tuiskoms, wat ek reg kon laat geskied aan hierdie heerlike verhaal.

CC Veldsman was nog altyd ’n rebel. Ná haar pa se dood, neem sy, getrou aan haar impulsiewe aard, hals oor kop ’n besluit wat haar familie en haar besigheid, ook haar lojale werknemers, ten nouste raak.

Dit was ’n plesier om te beleef hoe die hoofkarakter ontwikkel en haar spoke in die oë kyk. Die randkarakters is ook goed ontgin en ondersteun die hoofstorielyn uitstekend.

Indien jy dus nog nie hierdie een onder oë gehad het nie, kyk gerus uit vir die goeie aanbiedings, by byvoorbeeld Lapa en Graffiti Boeke.

 

Soos ’n diep waterkuil

Die nuutste spanningsverhaal van Peet Venter is vir my ’n openbaring op vele vlakke. Die omslagontwerp is treffend, die titel maak voorsiening vir wye interpretasie en die subtitel laat ’n kilte by my rug afkruip.

Binne die eerste bladsye word leser sowel as speurder Boel Helberg skokkend betrek by die grusaamheid van die derde in ’n reeks moorde. Boel besef dat hy persoonlik geteiken word, en dat die moordenaar ’n makabere speletjie met hom speel.

Wat opval is die feit dat die verhaal nie deurspek is met tegniese detail oor polisie-, ondersoek- en forensiese werk nie. Veel eerder word daar gekonsentreer op verhoudings, en in besonder dié van ’n pa met sy kind. Ook die psige van die moordenaar en die familie van slagoffers, steel Boel se gemoedsrus. Boel bevraagteken verder sy eie vermoëns as pa. “Hy besef dit was die eintlike rede waarom hy sy pa gebel het, om vir hom te vra hoe om ’n goeie pa te wees.” (Bl. 89)

Die manier waarop Boel Helberg aan die leser voorgestel word, was vir my uitsonderlik. Hy is ’n man wat nie maklik praat nie, en die bondigheid waarmee sy gesprekke en selfs sy aksies weergegee word, die kort sinne, onderstreep presies die tipe karakter wat die skrywer probeer oordra. Omdat ek nie bekend is met die skryfstyl van Peet Venter nie, kan ek nie ’n mening waag of dit spesifiek tot hierdie verhaal is, of die algemene skryfstyl van die skrywer nie. Dit slaag egter, en die karakter is vir my oortuigend. Ek sal persoonlik glad nie omgee om weer ’n ondersoekpad met Boel te stap nie.