Storms van allerlei aard

Nadat René van Zyl in ’n kort tydjie soveel as vyf suksesvolle Romanzas die lig laat sien het, waag sy nou haar hand aan ’n SuperRomanza en skryf ’n storm of twee los.

Modderstorting, doodservaring, voorgee-identiteit, avonture in Afrika, ’n held om oor te swymel – al die bestanddele is teenwoordig om die leser totaal by die verhaal te betrek en aan die blaai te hou. Dit was dan ook my ondervinding, sommer van bladsy een af.

Ek het saam met Lienke die spanning beleef van haar rol as Lika, maar ook haar voortdurende spartel met die herinneringe aan die trauma op Mauritius, en haar vertwyfeling of sy haar tweede kans op die lewe na reg gebruik.

’n Pluimpie vir die skrywer dat sy kon kophou met soveel as drie name wat potensieële struikelblokke kon wees. Dit mag dalk onskuldig voorkom, maar groot skrywers het al fouteer. Verder het die langer formaat reg laat geskied aan die storielyn, met heelwat om die lyf het. Ek glo Storm vol liefde gaan algemeen byval vind by aanhangers van hierdie relatief nuwe skrywer.

Advertisements

Hoogsomerliefde in die Klein-Karoo

Daar is al baie geskryf oor heldinne in liefdesverhale wat verander het van hulpbehoewende poppies na karakters met selfvertroue en oemph. Ek lees nou ’n ander interessante tendens raak, en spesifiek in die skrywes van Marilé Cloete, naamlik dat die held nie noodwendig onkreukbaar is nie. Hy mag byvoorbeeld aan depressie ly, hy mag ’n terapeut benodig om hom deur ’n krises te begelei, en dit sonder om sy manlikheid en sy aantreklikheid prys te gee.

Roelien is ’n versorger wat haar voortvarende mond moeilik in bedwang hou as sy opmerk dat iemand swaar kry. Gee haar ’n buurman, ’n baie aantreklike een op die koop toe, wat duidelik swaar trek aan verlies en trauma, en ’n hond wat hy nie kan hanteer nie, en die tafel is gedek vir ’n heerlike romanse om te ontkiem. Om die storie interessant te hou, is daar nog ’n alleenloper op die dorp wat belang stel in Roelien. Ek het egter gehou daarvan dat daar nie té veel woorde aan daardie aspek toegestaan is nie. Dit wys vir my dat die deurwinterde romanseskrywer weet wat haar lesers gaan gelukkig hou.

’n Pluimpie aan die skrywer, wat self ’n lang vrou is, en haarself baie kostelik ingedink het in die dilemma van kort vrou en lang man. Ek het dit oortuigend gevind, en ek sal weet, want ek het ’n man wat ’n goeie voet langer is as ek.

Die vakansietyd is wel verby, maar maak gerus tyd om hierdie Romanza te lees. Die bywerk van die gewilde Parkrun maak dit lekker relevant, en mag dalk selfs ’n paar lesers inspireer om hierdie somer meer aktief te raak.

Hoe word jy ’n ma?

Op sewe en twintig weke, word Charmé Kriel gediagnoseer met pre-eklampsie, ’n lewensgevaarlike situasie vir die ma en die baba. Wanneer haar piepklein baba van 850g met ’n noodkeiser gebore word, word Charmé die ma van ’n premature baba. Sy neem die leser op ’n eerlike reis, met al die emosies, goed en sleg, wat sy leer ken in die maande wat volg.

Daar is byvoorbeeld die skrik van die SATS-monitor se alarm, waarvan sy skryf: “Daardie alarm dring deur jou brein en skuur net langs jou hart verby, tot binne-in jou siel.”(bl. 52). Daar was die ontsteltenis om mammas met gesonde babas te sien. Die hartseer omdat sy nie ’n babatee gehad het nie. Daar was ontmoetings met engele in menselywe. Baie wonderwerke. Baie uitdagings.

Charmé se verhaal het my onwillekeurig laat seëninge tel, maar die boek is selfs meer as dit. Dit bevat ook belangrike lesse oor ’n mens se algemene ingesteldheid teenoor die lewe. Hoe futiel dit is om altyd perfek te probeer wees, dat dit in orde is om te erken dat jy nie altyd sterk is nie. En dan die wonderlike ontdekking waartoe sy uiteindelik kom: die dag wat sy besef het dat sy nou MA is, nie meer die ma van ’n premature baba nie.

Die opregtheid waarmee Charmé haar storie vertel, sorg dat jy nie graag die boek wil neersit nie. Jy wil saam met haar lag en saam met haar ’n traan pik. Dit word uitgegee deur Lux Verbi en sal spreek tot ’n wye spektrum van lesers.

Uit die hart van ’n vrou

Rozaan de Wet neem die leser in haar debuutroman in die binnekamers in van nie een nie, maar twee disfunksionele gesinne. Selfverwyt lê aan die basis van die trauma wat vir Claire en Kris uitmekaar dryf en hom uiteindelik as ‘n drankverslaafde laat. Wanda is ‘n toonbeeld van elegansie en selfbeheersing, maar sy leef in die skaduwee van ‘n narsistiese en ontroue man wat haar totaal oorheers. So gewoond om haarself sy mishandeling te laat welgeval, dat sy self begin vermoed dat sy aan Stockholm-sindroom ly.

Die skrywer gebruik interessante beeldspraak , soos die dier wat Wanda ruik en hoor grom, ‘n dier wat haar uiteindelik byna vernietig. Sy wonder hoeveel ander vroue dieretaal verstaan; sy noem dit ‘n “saggiestaal”. (Bl 210)

Die karakters verander en groei deur die loop van die verhaal, en ek kon aanvoel dat dit afstuur op ‘n ramp soos die spanning opbou.

Ek moet bieg dat ek nie maklik gelees het aan die boek nie; dalk lê die fout by die elektroniese medium, dalk bloot by die feit dat die karakters deurgaans groot stryd beleef. Die probleme waarmee die twee vroue te kampe het, is relevant en word met eerlikheid aan die leser gebied. Dit laat die leser vir seker nie onaangeraak nie.

Die Bybel vir beginnerlesertjies

My eerste Bybel is die titel van ’n nuwe boek op die rakke, geskryf deur Wendy Maartens en lieflike geïllustreer deur Honor Ayres. Daar is vyftien Ou Testamentiese stories, onder andere gunstelinge soos Dawid en die reus Goliat, en Daniël en die leeus. Agt en twintig verhale neem die leser deur die Nuwe Testament, van Jesus se geboorte, tot by die hemelvaart en die koms van die Heilige Gees.

Elke storie, wat ideaal is vir voorlees, is nét lank genoeg om die aandag van ’n redelike jong kleuter enduit te hou. Die teksvers kan uit die Bybel voorgelees word, en die storie sluit telkens af met’n relevante gebed.

Daar is heelwat terme wat gesprek kan uitlok, soos Samaritaan, regter, boelies. Daar is ook lesse soos gehoorsaamheid, geloof en dapperheid wat aangeraak kan word aan die hand van die stories.

Met ‘n duursame hardeband en stewige semi-glans bladsye, behoort dit redelik kinderbestand te wees. Ek skat die ouers gaan die illustrasies net soveel geniet as die kinders.

Hulp met die gewraakte potjie!

Soms gaan dit glo maklik, maar menige mamma het elke stukkie hulp nodig om daardie moeilike doek-na-potjie-fase te oorleef. Geen wonder dus dat daar talle kinderboeke daaroor die lig sien nie. Die nuutste wat ek onder oë gekry het, is Human & Rousseau se “Mag ek in jou doek loer?”. Dit is egter nie ‘n nuwe storie nie. Tewens, hierdie uitgawe is die 10de verjaarsdaguitgawe van die Belg, Guido van Genechten se gewilde boek. Dit is in Afrikaans vertaal deur Philip de Vos.

Soos ons gewoond is met H&R produkte, is die gehalte van die hardebandboek goed, dit is kleurvol en prettig geïllustreer, met flappies wat oplig vir die loerslag. Dit behoort byval te vind by kinders van twee tot vier jaar.

Nog indrukke oor ’n Goeie jaar vir rose

Geniet is nie die korrekte woord om ’n Goeie jaar vir rose te beskryf nie, eerder “beleef”. Soos ek alreeds geblog het, het die boek my vanaf die eerste bladsy geboei. Staal jouself om diepgaande emosies te beleef saam met elkeen van die veelvlakkige karakters. Daar is heelwat teenstellings, soos Lea en Karel se lang getroude lewe teenoor Neil en Lara se huwelik wat nie die mas kon opkom nie. Daar is kinders wat jonk dood is en daar is oudword. Relevante onderwerpe soos gewelddadige verhoudings, drankmisbruik, depressie, die invloed van gebroke huwelike op kinders, alles word verweef in ’n storie wat my nog lank gaan bybly. Ek het een beswaar, wat ek egter voor my eie deur moet lê: ek het soms bietjie klei getrap om tred te hou met hoe die onderskeie families in mekaar steek. Uit nuuskierigheid het ek begin lees op ’n tyd waar ek nie genoemsame kapasiteit gehad het om te konsentreer nie. Ek voel hierdie is ’n boek wat ek gaan bêre om weer te lees, en dit kry volpunte van my af.

’n Goeie jaar vir rose

Santie van der Merwe se sewende roman het sopas die lig gesien. Dit het nie meer as ’n bladsy geverg om te onthou waarom ek versot is op Santie se skryfwerk nie. Sommer vanuit die staanspoor kom gryp dit jou aan die hart, want dit is régte mense met rou emosies wat hier uitgebeeld word.

Ek het nog maar skaars veertig bladsye gelees, want die wêreld wil opsluit nie gaan stilstaan omdat ek nou niks anders sou wou doen as om met die boek iewers te gaan wegkruip nie. Tog is ek reeds verstom oor die knap wyse waarop die skrywer die karakters een vir een aan die leser voorstel, elkeen kompleet met sy eie stem en eie bagasie; hoe grepe van elkeen se voorgeskiedenis laag vir laag afgeskilfer word.

Die sombere gebeure waarmee die verhaal afskop, word gelouter deur die skrywer se puik aanbiedingstyl. Elke hoofstuk het ’n kernwoord of kort sin as opskrif, asook die naam van die karakter wat fokaliseer. Dit verskaf struktuur en verhoog die leesbaarheid.

Ek besef dit is voortydig, maar ek sal baie verbaas wees as ek uiteindelik nie ’n baie goeie punt kan toeken aan ’n Goeie jaar vir rose nie.

Ontmoet Minni se hartsmense

Minni se verhaal begin op ’n nostalgiese noot met die sluit van haar gevestigde onderneming in die middestad van Pretoria. Dit is heel aktueel, gegewe die huidige tendens in Suid-Afrika. Dit is egter nie slegs die verlies van haar tekstielwinkel wat aan Minni se lyf vat nie. Haar verloofde is oorlede in ’n vliegongeluk, en haar eertydse vennoot en beste vriendin, Roda, is getroud en woon nou in Australië. Met geen onmiddellike vooruitsigte vir ‘n nuwe werk nie, besluit sy om plaas toe te gaan, na Roda se ouers toe. As weeskind, het hulle haar as ’n tweede dogter aanvaar.

Dit is dáár waar nie een held nie, maar twee, haar pad kruis. Minni is ’n interessante karakter, vurig en vasbeslote wanneer sy iets aanpak, en opgewasse teen ’n oënskynlike stroewe Duitser en sy suster met ’n skerp tong en onversetlike idees.

Hartsbesit is Anna van Tonder se eerste SuperRomanza. Hoewel die taalgebruik ietwat formeel is, ontwikkel die verhaal goed en oortuig die karakters.

McGregor reeks #2

’n Belofte vir Bippie is die tweede verhaal in die reeks wat afspeel in die dorp McGregor. Ons het alreeds vir Reina, Larissa, die tantes en oom Frik, Derek en Gideon ontmoet in ’n Brief vir Reina, en vlugtig kennis gemaak met Riekert Tredoux. Ek sal aanbeveel dat indien moontlik, Reina se storie eerste gelees word. Ek het dit herlees, met groot vrug.

Die issues waarmee Bippie en Riekert worstel, en baie bagasie uit hulle onderskeie kinderjare, maak vir interessante leesstof en ’n mooi liefdesverhaal wat ontvou. Dit word vertel vanuit ’n Christelike oogpunt en daar word ruim aangehaal uit die Woord. Die deurlopende tema is die mooi eindbestemming waarheen ’n ompad of afdraaipad in jou lewe kan lei as jy bid en luister voordat jy optree.

Daar was net een aspek wat my leesritme telkens versteur het: die herhaalde gebruik van die uitdrukking “blaf-lag”. Dit val net nie gemaklik op my oor nie.

Dit was interessant dat daar nou nog ’n alleenloper mansfiguur in die storie verskyn het, wat die speelveld wyer maak vir die derde aflewering in die reeks, waarna ek baie uitsien. Die reeks word uitgegee deur Lux Verbi.