Bibi Slippers en fotostate

Van poësie kan die kat en sy safraan my waarskynlik nog iets leer. Matriekletterkunde lê immers baie ver in die verlede, maar Bibi Slippers het my laat moed skep. Sy beweer dat poësie ervaar moet word, eerder as verstaan word.

Hierdie interessante mensie het vanoggend opgetree as gasspreker by die Vriende van die Kempton Park biblioteke se maandelikse leeskringbyeenkoms. Haar bekroonde digbundel, Fotostaatmasjien, was die boek onder bespreking. Bibi het aan die hand van verskeie gedigte wat sy self voorgelees het, aan die dames ‘n kykie gegee in die proses wat die boek voorafgegaan het.

Die bundel is die produk van haar meestersgraad in kreatiewe skryfkuns en het baie jare en baie navorsing geverg. Dit is ’n kombinasie van navorsing oor ’n wye verskeidenheid onderwerpe en mense, en haar persoonlike lewe. Sy bely ook haar beheptheid met fotostaatmasjiene, en hoeveel fotostate sy op ’n stadium opgegaar het.

Sy haal ’n treffende beeld aan uit Ruth Padel se boek, The poem and the journey. ’n Gedig word vergelyk met ’n trampolien wat kan meegee. Sommige woorde plooi maklik, maar ander gee weerstand, moeiliker om te begryp.

Ek het nie self die bundel onder oë gehad nie. Sommige van die gedigte het blykbaar die potensiaal om lesers te ontstel, en van die dames het daaroor opmerkings gemaak. Bibi het in antwoord die stelling gemaak dat sy vir haar grense stel wat haar ruimte verbreed en dat sy haar nie kan aan bande laat lê deur lesers se grense nie.

Hoewel die digkuns baie verander het, meer toeganklik geraak het, waarsku sy dat dit steeds nie ’n genre is wat baie boeke verkoop nie.

Advertisements

Die Parkers

Didi Potgieter bewys haarself keer op keer as heeltemal bekwaam om ’n reeks romanses op te dis wat haar lesers laat blaai en wens vir nog. Trouens, die vyfde aflewering in die sage van die skatryk Parkers, het sopas die lig gesien, en beloof om net so gewild te wees as die voorgangers.

John en Linda staan aan die hoof van die gesogte Parker ryk. In Liefde vir ’n vuurvreter het Robert Parker die liefde van sy lewe, Imke, ontmoet. Hy het dit egter nie dadelik besef nie, en haar byna verloor in die proses.

Robert en Imke se dogter, Emma Parker gaan anoniem Suid-Afrika toe, en gaan werk vir Pieter Joubert, die eienaar van ‘n wildsplaas, Ukuvusa. Hulle storie word vertel in Liefde vir ’n vlinder.

Volgende aan die beurt, is Emma se broer, Jack Parker wat teësinnig betrokke raak by Annabel en haar dogtertjie, Ami. Liefde vir ’n ridder was benoem vir ’n ATKV woordveertjie en die wenner van die ROSA Imbali toekenning vir Afrikaanse romanses in 2018, genoegsame bewys van hoe gewild hierdie reeks geword het.

Jack en Annabel se Ami, sorg vir die opwinding in Liefde vir ’n cowboy. Sy trou met ’n countrysanger, maar kry ernstige moeilikheid van die kant van haar eksman.

Die nuutste wat nou op die rakke is, is Liefde vir ‘n feëprinses. Emma en Pieter se seun, John, besit ook ‘n wildslodge soos sy ouers, en gaan die opvolger wees van sy oom in die bestuur van die Parker Hotelgroep. Hy het ‘n mislukte huwelik agter hom en ’n moeilike seuntjie. Sy soeke na nóg ’n au pair, bring vir Inge Jonker in sy lewe, en niks is daarna weer dieselfde nie.

Ek sal graag die reeks mettertyd wil herlees, want die karakters kom klim in jou hart. Die aanvaarde norme van ’n rykmansbestaan word telkens getroef deur die liefde, en dit is mos waarvan ons hou!

 

 

 

Vir wie dit wil waag…

Wat lesertipe aanbetref, huiwer ek iewers tussen sensitief en baie sensitief. Daarom dat die spanningsromans van Jan Vermeulen my iewers tussen die duiwel en die diep blou see vaskeer. Die voorblad en flapteks van sy nuutste roman, Ondier, het my alreeds senuweeagtig gehad. Aan die ander hand weet ek egter uit sy bekroonde jeugboeke en eerste riller vir die volwasse mark, Die vyfde Aspoester, dat hy ’n woordsmid van formaat is. Vir ’n goeie skryfstyl en mooi omgaan met ons taal, het ek matelose respek. Daarom het ek op my tande gekners en Ondier oopgemaak.

Uit ondervinding met ’n paar onlangse spanningsromans, was my mikpunt om die eerste eksplisiete en grusame hoofstuk te oorleef. Dan sou die storielyn my inslurp en belangriker word as die wrede detail. Dit is dan ook presies wat gebeur het.

Baie gou kon ek die boek beswaarlik neersit. Die ontsaglike en blywende skade wat ondervindinge in die kleintyd veroorsaak, is die spil waarom die verhaal draai. Dit is waar van beide die reeksmoordenaar en die profileerder en sielkundige, Olaf Demeyer. In laasgenoemde se geval, word hy boonop gekonfronteer met die gevolge van sy vorige sekskapades, want DNS is onverbiddelik. Hy merk tereg op: “Partykeer is familieduiwels die wreedste.” (bl 42)

Ek wil voorstel dat die leser werklik met aandag lees, want die storielyn is veelvlakkig en gekompliseerd. Dit kan ook help om jou geheue te verfris met Die vyfde aspoester, omdat hierdie verhaal daarby aanhaak. Ondier kan egter ook op sy eie staan.

Die dapperes wat nie wegskram vir bloed en wreedheid nie, moet hierdie spannende roman nie by hulle laat verbygaan nie.

Een bundel – drie verhale – elke maand

Die lesers van romantiese fiksie het waarskynlik reeds agtergekom dat uitgewers, soos byvoorbeeld LAPA se Romanzaklub, graag nuwe lewe blaas in die ouer verhale van hulle gevestigde skrywers.  Deur dit saam te bondel en as omnibusse uit te gee, kry die skrywers opnuut blootstelling, en die lesers het opnuut toegang tot die keur van hulle skrywers se verhale. Ek hou sommer baie van die idee.

Ek wag gretig op die eerste omnibus van Annatjie van Tonder, en wel onder haar nuwe skryfnaam Anna van Tonder. Altyd wink die liefde verskyn vandeesmaand. In die afgelope maande het bundels verskyn van onder andere Serena Steyn, Marijke Greeff, Cecilia Nortjé, Alma Cartens, Susan Olivier, om maar ’n paar te noem.

Ek weet ek deel die sentiment van menige ywerige leser wanneer ek sug na meer ure per dag. Buiten ontspannende liefdesverhale is dan immers nog spanningsverhale, goue oues, biografië, en al die heerlike leesuitdagings om mee rekening te hou. Dus, gegroet tot volgende keer; ek gaan nou lees!

Kanker Schmanker

Toe ek ’n tyd gelede vir Madelein Rust ontmoet het, wou ek weet of sy werk aan ’n nuwe Renata Malan. Eers “iets anders”, was haar antwoord. Geen manier dat ek sou raai dat sy besig was om haar reis met borskanker neer te pen nie; trouens, geen manier dat ek kon vermoed dat sy kanker gehad het nie.

Kanker Schmanker is enige tyd net so boeiend soos haar spanningsverhale, want Madelein het ’n baie besondere taalvaardigheid wat nie beperk kan word tot een genre nie. Voeg daarby die nugtere en eerlike, soms humoristiese, vertelling van haar belewenis van die hele proses, vanaf diagnose tot aan die einde van die behandeling, en ek kan waarborg dat die boek met moeite neergesit word. Ek het frases weer en weer gelees, soos die beskrywing van haar skoonma: “… sy is min van woord, maar haar oë is wel ter tale.” (bl 45).

Dit was vir my ’n nostalgiese lees, want ek het jare gelede hierdie kankerpad gestap saam met my ma, maar op geen stadium het dit my teneergedruk nie. Daarvoor is die aanslag van die boek te positief, selfs uitdagend. Swaar sluk of selfs trane afvee, dit gaan jy wel. Ek stem een honderd persent saam met die ontdekking waartoe die skrywer gekom het: “Ons bemoedig die lyers, ons vier die oorlewendes en ons eer dié wat gesterf het.” (bl. 106)

Elke vrou behoort hierdie boek te lees, maar ek sal ook die manne aanmoedig om te gaan kers opsteek by Jaun, die skrywer se man. Die waarde van ’n eggenoot se ondersteuning en begrip, kan nooit oorbeklemtoon word nie. Ook nie die onwrikbare vertroue wat die skrywer deurentyd gehad het in die genade van haar Here nie. Bravo, Madelein Rust, jy het kanker trompop geloop en nie gehuiwer om jou goeie en slegte dae met ons te deel nie. Kanker schmanker!

A Man called Ove

Ek lees baie boeke, uitstekende boeke, gemiddelde boeke, ongelukkig soms boeke wat my nie regtig aanstaan nie of doodgewoon nie werklik goed is nie. Maar van tyd tot tyd is daar ’n boek wat my vir ’n volle dag gevange hou, wat my binne sekondes kan laat huil en laat lag. Ek het op ’n Vrydagaand vlugtig vir Ove ontmoet, die ganse Saterdag sy pad met hom gestap, en die aand met opset die laaste paar hoofstukke gebêre omdat ek nog nie gereed was om hom te groet nie.

Ove het in my hart gekruip, nie omdat hy vriendelik of van nature behulpsaam is nie, inteendeel! Eerder omdat hy absoluut konsekwent is in sy optrede. Wat reg is, is reg en behoede diegene wat dan verkeerd is. Die skrywer het daarin geslaag om soveel lewenswaarhede en aktuele sake deur die oë en belewenisse van Ove, aan die leser oor te dra, dat ek aan die einde voel dat ek ryker is na die lees daarvan.

Ek het nie noodwendig saamgestem met al sy oortuigings nie. Ove was kwaad vir die Here en het nie die deursneë Christen se weerstand teen die gebruik van die Here se Naam gehad nie, ook nie die berusting dat die Here ’n hoër goed bewerk met alles wat Hy toelaat nie. Nogtans was daar ’n lojaliteit en diepe aan hom wat my as leser verstom het.

Die verhaal van Ove kan heelwat verskillende boksies tiek op die twee leesuitdagings waarmee ek besig is, maar ek gaan, vir die Lekkerleesboek se uitdaging, volstaan met ‘n boek uit ‘n ander taal as Afrikaans of Engels vertaal (uit Sweeds), en vir die Popsugar uitdaging gaan ek item 46 afmerk: ‘n boek met buitengewone hoofstukopskrifte. Die opskrifte, sou jy dit in isolasie lees, som die verhaal in kort op en is meesterlik gekies.

Dankie vir die leesvriende wat die boek aanbeveel het, en my aangemoedig het om dit te lees. Dit was elke minuut werd wat ek daaraan spandeer het. Ook die boete wat ek gaan betaal omdat ek dit nie betyds by die biblioteek terugbesorg het nie!

 

Geluk op Fynbos

Geluk… Dit is wat ek beleef het sedert ek vir die derde maal gaan aandoen het by Madelie Human se kusdorpie, Fynbos. Dit spruit myns insiens uit die kultuur van omgee en opheffing wat die skrywer vir ons skilder. Skakerings, wat begin het as ’n klein tuisonderneming in die tekstielbedryf, skep werk vir talle inwoners van Fynbos met die kleur en weef van wol en die maak van handgemaakte artikels, die patrone waarvan deur hulle eie ontwerper opgetower word.

Omdat ek self versot is op hekelwerk en betrokke is by ‘n bediening wat uitreik deur gehekelde blokkieskomberse, kan ek my vereenselwig met die terapeutiese aspek van handwerk. Die skrywer maak dit ’n integrale deel van die storielyn.

Wat verder bydra tot die gevoel van vergenoegdheid by die lees van Skakerings van geluk, is die feit dat daar nie regtig noemenswaardige antagoniste is om die bloeddruk op te jaag nie, ook nie moordenaars om jou te laat naels kou nie. Om die verhaal geloofwaardigheid te gee, is daar darem ’n insident van vandalisme; Fynbos is immers in Suid-Afrika. En ja, daar is ouers wat foute gemaak het, sommige gewoonteoortreders op die koop toe. Ook karakters wat hard wroeg met vooropgestelde oortuigings, maar nie soveel so dat die leser moedeloos word nie.

Madelie Human is ‘n deurwinterde skrywer van liefdesverhale, dus hoef ek nie eers te noem dat die skryfstyl heerlik vlot nie. Aan ervaring met die skryf van reekse, skiet sy ook nie te kort nie. Skakerings van geluk volg op Skakerings van hoop en Skakerings van liefde. Dit het vir my gevoel na tuiskoms wanneer Anina, Nadia, Sylvia, Eleanor en ander karakters uit die vorige boeke, deurentyd ’n rol speel in hierdie derde aflewering oor Fynbos en Skakerings. Dit sal gaaf wees vir lesers om die reeks van voor af te lees, maar as dit nie kan nie, gun jouself gerus hierdie stukkie geluk.

446 Bladsye vol van strooisuikerliefde

By Lapa Uitgewers kyk hulle gereeld na nuwe konsepte om liefdesverhale aan die lesers te verskaf. ‘n Paar jaar gelede is RomanzaLiefde gebore. Die formaat was liefdesnovelles wat aanvanklik in tydskrif formaat uitgegee is, vier of vyf novelles per uitgawe. Die idee het beperkte sukses gehad. Dalk deels omdat die tydskrif relatief duur was, want daar was nie advertensies in nie. Dan was daar lesersfrustrasie omdat die tydskrif nie by ‘n dorp se supermarkte beskikbaar was nie.

Die span by Lapa het koppe bymekaargesit en steeds geglo aan die konsep, maar in ’n nuwe formaat. Sederdien verskyn daar maandeliks twee RomanzaLiefde e-boeke, elk met ’n novelle en ’n bonuskortverhaal, teen ’n sakpasprys.

Maar steeds het die kreatiwiteit gewoeker: In Maart 2019 verskyn die eerste bundel met ’n versameling van agt novelles wat voorheen onder die naam RomanzaLiefde verskyn het. Ván hulle was in die tydskrifte, en selfs van ons nuwere skrywers, soos Lizelle von Wielligh en Petronel Louw, het plek gekry in Strooisuikerliefde. Rika Cloete het gedebuteer in ‘n gans ander genre, maar hier lyk sy tuis met haar liefdesverhaal. Ander name is ou bekendes soos Didi Potgieter, Jacolet van den Berg en Bernette Bergenthuin, terwyl Corné La Camera en Nadia de Bruin die getal volmaak.

Lesers wat dus nie graag elektroniese boeke lees nie, kry nou die geleentheid om ’n keur van die novelles te lese te kry. Die boek is wel dik, maar dit lees maklik omdat dit in agt verteerbare stories opgedeel is. Dit gee die leser ’n handige verskoning om “net gou” enetjie klaar te maak!

Ek hoop dat ons in die toekoms meer van hierdie bundels op die rakke sal sien.

 

Om tot verhaal te kom

Wat ’n wonderlike titel wat na twee kante toe sny! Dié Afrikaanse uitdrukking is uiters veelseggend met betrekking tot die proses om weer vastigheid onder jou voete te vind as die lewe jou met ’n dwarsklap of twee omvergegooi het. Aan die ander hand lei skryf mos juis na ’n verhaal, wat ookal die omvang en vorm daarvan is.

Lizette Rabe is uiters gekwalifiseer om ’n boek oor skryfterapie die lig te laat sien. Nie alleen is sy besonder onderlê in die woordkuns nie, maar haar kennis oor die onderwerp is nie bloot teoreties nie. Sy het trauma aan die lyf gevoel toe sy haar seun ontydig aan die dood moes afstaan.

Die skrywer het geleer dat skryf haar redding is, maar ook dat sy daardeur na ander kan uitreik wat swaar kry. In ‘n brief aan ’n vriendin skryf sy: “Ek sou al lankal sterstof gewees het as ek nie geskryf het nie. Skryf as terapie. Skryf as die nuwe huil.” (Bl 95)

As jy reeds blog of skryf gaan die praktiese skryfwenke nie totaal nuus wees nie, maar veral vir diegene wat nog nie hulle hand aan skryf gewaag het nie, is daar baie praktiese wenke oor hoe om aan die gang te kom, die verskillende vorme van skryf, publikasie al dan nie. Selfs die basiese van die uitgewersbedryf en publikasieproses kry aandag. Maar altyd met die onderliggende tema van skryf as terapie, uitlaatklep vir trauma en verdriet. Skryf word beskou as suurstof wat ’n wond kan genees.  Die skrywer haal ’n bron aan wat sê: “Eenvoudig gestel: Skryf is anderkant woorde.” (Bl 18)

Die waarde van lees kry ook aandag. Daar is ’n lywige lys van tersaaklike boeke in Hoofstuk 21 opgeneem. ’n Bronnelys van vier en sestig items spreek vanself oor die navorsing wat hierdie publikasie voorafgegaan het. Wees gerus, dit is nie ’n “handboek” nie, dit is praktiese wenke in baie leesbare skryftrant, geillustreer met aanhalings van bekende skrywers.

Wie behoort die boek te lees? Uiteraard persone wat worstel met trauma of verlies, huidig of in hulle verlede. Dan ook lesers wat deur die kennis wat hulle hier kan opdoen, vir iemand anders van hulp kan wees. Enigeen wat ontwrigting en stryd in iemand raaksien en wil help. Ekself het dit gelees en gaan dit as verwysingsbron bêre, sodat ek beter toegerus kan wees, vir wanneer verlies of trauma my iewers in die toekoms te beurt mag val.

’n Man vir Annabeth

As tema vir haar eerste SuperRomanza, kies Magdaleen Walters ‘n baie sensitiewe onderwerp, en ’n minder as perfekte heldin. Inteendeel, Annabeth is oorgewig, tot dié mate dat dit haar gesondheid, beweeglikheid en lewenslus bedreig en haar vervreem van haar familie. Sy het ’n bondgenoot in haar skoolhoof, wat haar altyd met respek en … iets waaraan sy nie ’n naam durf gee nie, behandel. Dit maak haar egter ook die teiken van die onderhoof, wat self haar kleim daar wil afsteek. Sy stem in om ’n studieobjek te word vir Sybrand, wat haar begelei om te oefen en haar eetpatrone te verander. Die twee sterk manskarakters sorg vir genoegsame misverstand en konflik om dié deel van die verhaal buite die gewigskwessie, interessant te hou.

Die skrywer toon kennis en empatie met die probleem van vetsug en gesonde alternatiewe om suikerverslawing hok te slaan. Annabeth se stryd oortuig, sonder om melodramaties te wees. Trouens, dit is inspirerend om die pad met Annabeth te loop, soveel so dat ek ’n slaai bo ’n broodjie gekies het vir middagete. Verder balanseer die skrywer die noodwendige pyn en trane met ’n goeie skeut humor van tyd tot tyd.

Die voorblad van die SuperRomanza is een van die mooistes wat ek onlangs onder oë gehad het, maar ongelukkig hou dit nie vir my verband met die karakters nie. Daar is ook ‘n fout met ‘n naam op bl. 279, maar ek kan steeds nie anders as om die boek volpunte te gee nie.